Het gaat eigenlijk steeds beter, minder hoesten en meer lucht.
Dus toen ik naar de winkel fietste, fietste ik alweer wat harder dan het net-niet-omvaltempo van eerder.
En dat dat kan, betekent duidelijk niet dat het ook kàn, want eenmaal thuis stikte ik weer zowat in een rochelbui - duidelijk teken van teveel inspanning.
Maar ook nu merkte ik dat ik er sneller van herstel, ik ben sneller weer op adem.
Dus het gaat best goed, maar ik moet nu in de gaten houden dat ik niet alles doe wat ik denk te kunnen. Terwijl het normaal zo is dat ik mezelf moet motiveren eens te doen wat ik kan, moet ik mezelf nu afremmen terwijl ik zo graag wil. Grmpf.
Ik kan dus prima naar de winkels fietsen, als ik maar langzaam fiets. En dat zal zich dan ook wel weer opbouwen, maar ja - eigenlijk zou ik zo graag nu een rondje in de buurt fietsen.
Je wordt er zo ongeduldig van :-(

Moe.

De nieuwe Apeldoornreclame, met Kalou, is briljant.

Pfff. Normaal slaapt een mens 8 uur per dag, ik ben zo'n 8 uur per dag wakker. En ik erger me wild aan de beperkingen die m'n lijf me oplegt. Die afwas, okee, die staat er al heeeel lang, maar die moet echt eens gedaan worden. Maar niet nu. In de tuin moet van alles. Maar niet nu.
Ik kan inmiddels al van bed naar de wc en terug zonder geheel buiten adem te raken, dus dat is vooruitgang. De verhoging blijft en dat staat me niet aan. De hoest is duidelijk minder. Door het bedliggen en -hangen heb ik inmiddels fiks pijn in m'n rug.
Ik slaap en slaap, ik werd vanmiddag wel wakker van de activiteiten voor de voordeur (met tegels gooien, sleuf graven, in de muren boren, trilplaat loslaten - er wordt een glasvezelnetwerk aangelegd), maar het feit dat ik net zo hard weer in slaap viel zegt veel.
De katten genieten nog steeds van het feit dat ze onbeperkt op bed mogen, en vooral dat ze net zo onbeperkt kunnen trappelen in het dekbed. Hoewel Tom duidelijk steeds meer naar buiten trekt: het wordt echt lente ;-)
Nou ja, het komt wel goed, maar ik word er erg ongeduldig van.

Het wordt alleen maar kouder, maar de lente rukt toch op: de tuin ziet steeds geler van het speenkruid, de dotterknoppen ontvouwen zich, de narcissen bloeien, de lenteklokjes, het longkruid en nog zoveel meer.
Ik zal morgen of zo proberen wat foto's te maken.
Intussen voel ik me elke dag wat beter, dus doe ik soms dingen die ik duidelijk beter niet had kunnen doen - teveel inspanning en ik lig weer een dag te koortsen in bed. Tis alleen zo verrekte moeilijk om zoet rustig aan te doen. Zelfs een aartslui type als ik vindt niks doen niet leuk meer als het moet.