Reis naar en door de Arena
Ruim op tijd vertrokken. Gelukkig maar. Een massa mensen stapte in de trein - veel met Pink Floyd- of The Wall-t-shirts, maar ook velen met koffers, want Schiphol was bereikbaar via bus vanaf station Bijlmer Arena. Alle treinen stopten daar dan ook.
Behalve deze, deze zou omrijden via Hilversum en dus niet daar stoppen. Een veeg teken.
De volgende trein naar Bijlmer werd omgeroepen, inmiddels stond er een dubbele lading passagiers klaar. We persten ons in de trein, om vervolgens te horen... Inderdaad.
Er bleek een defecte trein bij Holendrecht te staan. Stress sloeg toe: mensen moesten een vliegtuig halen, of wilden op tijd bij het concert zijn. Het vervelendste was dat steeds werd omgeroepen dat reizigers voor Schiphol naar Bijlmer moesten - alleen was dat station niet rechtstreeks bereikbaar. (Omreizen via Hilversum, in Amsterdam een trein of metro pakken naar Bijlmer, daar over op de bus naar het vliegveld - een mijl op zeven).
Ik zag wat later een sprinter staan waarbij gemeld werd dat ie op Holendrecht zou stoppen. Ik vond het best, daar kun je de metro pakken.
Eenmaal in de trein werd omgeroepen dat ie door zal rijden naar Bijlmer. Hoera: onderweg. Het is snel opgelost, en dat mag ook weleens gezegd worden.
Zoef naar het station.
De trein stroomde leeg en in colonne liepen we richting de Arena. Mja, ik had een plek aan de zuidkant, maar ik moest aan de noordkant naar binnen, Noord C. Dus moest ik het hele gebouw rond, en dan in het gebouw hetzelfde eind weer teruglopen. Maar zowel op de site als aan de telefoon was me verzekerd: geen trappen. Er zijn liften en roltrappen, alleen naar je zitplek moet je een trapje nemen.
Eenmaal bij de ingang zag ik toch echt twee trappen vóór de roltrappen begonnen.
Ik moest mijn opvouwplu inleveren en ik kreeg een ontvangstbewijs, na de show zou ik 'm weer kunnen ophalen.
Ik zwoegde de trappen op. Daarna de roltrappen. Ik kwam uit bij vak 414 (meen ik), en ik moest naar vak 427. Linksom (waar de nummers oplopen) lijkt dan handig, maar kon niet: de hele noordkant was afgezet. Sjoksjoksjok. 413, 412, 411. En zo verder, waarna achter 401 of 400 vak nummer 430 opdoemde. Sjoksjoksjok.
Vak 427! Hoera! Ik was kapot inmiddels, want ik heb al een waardeloze conditie en loop niet zo makkelijk. En zeker geen trappen.
Naar het vak moest ik een trapje op. Nou, dat red ik nog wel. Waarna een steward me verwees: nog een trap van 17 treden, hellingspercentage 37 graden, en ik bleek aan de andere kant van het vak te zitten. Gezien mijn figuur zou dat betekenen dat de volledige rij mensen van hun plek zou moeten. Ik ging terug naar de steward: volgens mij kan ik beter via de ingang van het volgende vak, dan kan ik direct op m'n plek gaan zitten, ik zit aan dat pad. Nee, dat mocht niet.
Ik had het gehad, en ging maar zitten op de trap. Iemand schuin achter me waarschuwde me op tijd dat iemand zijn bier had laten vallen, een grote plas kwam mijn richting uit. Ik stond op, en depte de boel op met het pleepapier dat ik altijd bij me heb. Geen probleem. Helaas liet daarna iemand zijn cola omvallen en merkten we dat te laat. Natte broek dus.
De steward kwam melden dat ik niet op de trap mocht zitten. Snap ik, stel dat er iets gebeurt. Naast me waren twee stoelen leeg, die mensen waren of niet gekomen of elders gaan zitten, dus ik heb een stoel ingepikt.
Geweldig concert, zie de voorgaande post.
Einde concert, de tribunes stroomden leeg. We werden richting dichtstbijzijnde uitgang gedirigeerd, mooi, want dat was dichterbij het station. Maar: trappen. Gevraagd of ik gebruik kon maken van de lift. Nee, dat kon niet. Met de moed der wanhoop het trappenhuis in. Links aanhoudend, zodat ik m'n linkerknie kon ontzien. Me tegen de leuning persend zodat mensen achter me erlangs konden. Bij elk vlakke stuk op adem komend. Later aan de rechterkant omdat m'n rechterknie ging gillen.
Uiteindelijk was ik beneden. Bij vak Zuid H, en ik kon m'n plu zo ophalen bij Noord C. Behalve dat ik niet in staat was daar 'even' heen te lopen en weer terug. Ja, nou, goh, vervelend, dan gaat ie naar gevonden voorwerpen, u mag wel binnendoor lopen hoor? Nee, ik kan dat stuk niet meer extra lopen. Dan kon ik 'm later ophalen bij gevonden voorwerpen. Alsof ik hier ooit vrijwillig terug zou komen. En waarom was die lift niet te gebruiken? De steward wist absoluut zeker dat dat niet zo was, ik had het alleen even moeten vragen. Maar dat hád ik gedaan, en er was me gezegd dat de lift buiten gebruik was. Ze vonden het raar dat ik had moeten omlopen via ingang Noord C en ze vonden het vervelend dat ik ondanks toezeggingen toch trappen had moeten lopen, waarvoor ze excuses aanboden.
Op naar het station. Dat is niet ver van die uitgang, behalve als je al gesloopt bent. Sjoksjoksjokpauzesjoksjokpauzesjoksjokpauze. Voor Pathé ging ik maar even zitten op een muurtje. Er stond een ambulance, een brandweerwagen, 4 politieauto's. Het leek allemaal rustig behalve dat er nog veel meer sirenes in aantocht waren en er na een tijdje een agent begon te rennen met afzetlint. Omdat hij links vóór me begon en daarna naar rechts áchter me rende, kreeg ik het lint in m'n gezicht en werd m'n bril van m'n neus gezwiept. Gelukkig kon ik 'm opvangen. (Later las ik dat de hele handel was opgeroepen om te ventileren. Inmiddels blijkt dat een hufter met traangas bezig is geweest: zie hier.)
Na een tijdje stonden er 5 politiewagens,een brandweerauto, twee ambulances en een brandweercommandowagen, plus wat fietspolitie. En nog steeds meer sirenes in aantocht.
Door naar het station, de roltrap werkte niet, maar gelukkig was er een lift.
In de trein naar huis, op het balkon met een groep zatte ruziemakers.
In de laatste trein zat een stel dat van een soort fantasyfeest in België kwam, vooral hij was het bekijken waard, in krokodillenpak ;-)
Laatste stukje van de reis, op de fiets, ineens beseffend dat ik tóch wat vergeten was: m'n fietslampjes. Gelukkig ging dat goed.
Tevreden over de show thuisgekomen, bijzonder pissig over de Arena.
De hele nacht kramp gehad in m'n been - bed in, bed uit, drentelen, strekken, drentelen, bed in, bed uit enzovoorts.
En toch was het het waard. Ik moet alleen nog even een brief naar de Arena schrijven.
*schoot me nog te binnen: je mag niet roken in de Arena, behalve op bepaalde plekken van de 'loop'ring buitenom. Maar er zaten flink wat rokers om me heen, en iemand met een joint die zo walmde dat het halve vak waarschijnlijk ietwat onder invloed raakte. En daar reageerden de stewards helemaal niet op.
maandag, september 09, 2013
The Wall in de Arena
The Wall in de Arena
Wat moet je zeggen over zo'n show? Overdonderend? Heftig? Geweldig?
Een rockopera met een boodschap en heel veel visueel spektakel - van stukken uit de film, geprojecteerd op de muur die op het podium staat, en opblaasfiguren (de schoolmeester, de moeder, de vrouw, de rechter, het varken, de hamers).
Op de muur worden ook slachtoffers van geweld geprojecteerd. Van Waters' vader en andere militairen die tijdens hun werk sneuvelden tot burgerslachtoffers van aanslagen en militair geweld.
Een vliegtuig en een heli vliegen. De vleermuis die voorbij kwam hoorde ongetwijfeld niet bij de show.
Een extra applaus werd gevraagd voor het kinderkoor, met de uitleg dat de band elke dag met een ander koor werkt, dat zich om 13 uur meldt en Another Brick in the Wall dan maar snel moet oefenen.
Ik blijf het eng vinden dat een uitvoering die voor mij ook gaat over het gevaar van meelopen, een mensenmassa in een willoos geheel lijkt te veranderen. Waters maakt een gebaar, iedereen doet 'm na. En altijd moet ik dan denken aan beelden uit dictaturen, waar je net zulke beelden van ziet. Griezelig.
Het geluid was niet continu top, soms waren er rare (nietbedoelde) effecten. Als Roger Waters sprak, was het dan ook matig te verstaan, behalve zijn Nederlandse toespraakje, omdat hij toen langzaam sprak ;-)
Maar als je daar zit, ondergedompeld in dat geweld (letterlijk en figuurlijk), dan geeft dat niets.
De geprojecteerde delen uit de film houden het verhaal samen en geven Waters de kans om wat geintjes uit te halen, zoals een duet met zichzelf in een opname van een vroege uitvoering (1980) van The Wall. Ondanks dat ie erbij zegt dat ie bang is dat het wel erg narcistisch overkomt, werkt het goed.
In de rustiger nummers merk je dat hij 70 is, die kosten hem wat meer moeite dan de ruigere nummers. Te zien aan de brede grijns op zijn gezicht, had hij er zelf ook veel plezier in, ook al is The Wall al 34 jaar oud.
De band is niet Pink Floyd, maar duidelijk een goed op elkaar ingespeelde eenheid.
De recensies zijn juichend, zie bijvoorbeeld op Nu.nl en op Maxazine.nl (waar ook een reactie is over bar slecht geluid - ik ben benieuwd waar diegene zat). Op diverse sites zijn foto's en filmpjes te vinden. Opvallend, het halve veld stond vol mensen die het hele concert lang aan het filmen waren - zouden ze thuis pas zien waar ze geweest zijn? Voordeel is dat je mee kunt kijken, zij het met matig geluid en natuurlijk lang niet zo verpletterend als live. Zoals hier.
Wat moet je zeggen over zo'n show? Overdonderend? Heftig? Geweldig?
Een rockopera met een boodschap en heel veel visueel spektakel - van stukken uit de film, geprojecteerd op de muur die op het podium staat, en opblaasfiguren (de schoolmeester, de moeder, de vrouw, de rechter, het varken, de hamers).
Op de muur worden ook slachtoffers van geweld geprojecteerd. Van Waters' vader en andere militairen die tijdens hun werk sneuvelden tot burgerslachtoffers van aanslagen en militair geweld.
Een vliegtuig en een heli vliegen. De vleermuis die voorbij kwam hoorde ongetwijfeld niet bij de show.
Een extra applaus werd gevraagd voor het kinderkoor, met de uitleg dat de band elke dag met een ander koor werkt, dat zich om 13 uur meldt en Another Brick in the Wall dan maar snel moet oefenen.
Ik blijf het eng vinden dat een uitvoering die voor mij ook gaat over het gevaar van meelopen, een mensenmassa in een willoos geheel lijkt te veranderen. Waters maakt een gebaar, iedereen doet 'm na. En altijd moet ik dan denken aan beelden uit dictaturen, waar je net zulke beelden van ziet. Griezelig.
Het geluid was niet continu top, soms waren er rare (nietbedoelde) effecten. Als Roger Waters sprak, was het dan ook matig te verstaan, behalve zijn Nederlandse toespraakje, omdat hij toen langzaam sprak ;-)
Maar als je daar zit, ondergedompeld in dat geweld (letterlijk en figuurlijk), dan geeft dat niets.
De geprojecteerde delen uit de film houden het verhaal samen en geven Waters de kans om wat geintjes uit te halen, zoals een duet met zichzelf in een opname van een vroege uitvoering (1980) van The Wall. Ondanks dat ie erbij zegt dat ie bang is dat het wel erg narcistisch overkomt, werkt het goed.
In de rustiger nummers merk je dat hij 70 is, die kosten hem wat meer moeite dan de ruigere nummers. Te zien aan de brede grijns op zijn gezicht, had hij er zelf ook veel plezier in, ook al is The Wall al 34 jaar oud.
De band is niet Pink Floyd, maar duidelijk een goed op elkaar ingespeelde eenheid.
De recensies zijn juichend, zie bijvoorbeeld op Nu.nl en op Maxazine.nl (waar ook een reactie is over bar slecht geluid - ik ben benieuwd waar diegene zat). Op diverse sites zijn foto's en filmpjes te vinden. Opvallend, het halve veld stond vol mensen die het hele concert lang aan het filmen waren - zouden ze thuis pas zien waar ze geweest zijn? Voordeel is dat je mee kunt kijken, zij het met matig geluid en natuurlijk lang niet zo verpletterend als live. Zoals hier.