Het lijkt hier nu echt minder te worden - de rukwinden zijn nog wel net zo erg.
Er kwam net een fietser voorbij, wind in de rug, voorovergebogen over het stuur, niet aan het trappen, maar met het hele lijf aan het sturen langs de afgewaaide takken.
Vanuit mijn kamer heb ik uitzicht op de toppen van een rij grote populieren, die net boven de daken uitsteken. Ze zwiepen heen en weer, en elke keer is het maar de vraag of ze weer allemaal tevoorschijn komen.