Weer wat geleerd: ook diepvriessaté kan bederven/bedorven zijn. Hapje één - smaakt wat... anders. Ik kan er de vinger niet opleggen. Hapje twee: nu weet ik het. Schimmel!! De saté gaat dus weg.
Tijger wordt dol, want die denkt dat ze heel veel zal gaan krijgen. Helaas. Ze heeft het blèren erg lang volgehouden. Erg lang. Met die vaste volgorde van blikken: verbaasd, verbijsterd, ontzet, boos, Boos!
De saté ligt nu buiten in de grote kliko. Met een fikse steen op het deksel van de kliko, want een tijdje terug at ik vis. Tijger had een hapje gehad. De lege verpakking ging in de lege kliko. Het was met dat hele hete weer. Anderhalve week later (meestal gooi ik alles gewoon in de vuilnisbak binnen, en die zakken gaan gewoon naar buiten zonder de kliko-omweg) vond ik iets op het terras. De visverpakking. Het alufolie was redelijk onbeschadigd, maar het papier was... tja... versnipperd.
De dame heeft het dus geflikt om het deksel open te krijgen en met verpakking weer omhoog te springen vanuit de diepte. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurt als dat deksel dichtvalt als ze erin zit. Dus voortaan zolang een steen erop, en iets bedenken waarmee ik het deksel dicht kan maken.