Donderdagavond 27 september. Ik zat achter de computer en pats... Ineens de hele linkerbovenkant van m'n lijf doof en tintelend. Het gevoel dat je hebt als een tandartsverdoving begint uit te werken, maar dan van m'n vingertoppen tot m'n kruin, en keurig tot het midden van m'n lijf. Linkerdeel van m'n lip: doof. Rechterkant: niets aan de hand. Wang, oor, hand, hals: allemaal doof en prikkelig.
Ik kon gewoon lopen, typen, kon dingen optillen met m'n dove hand, zicht was goed, geen hoofdpijn of duizeligheid, bloeddruk links en rechts gemeten, ook normaal, pupillen reageerden gewoon, volgens mij was ik niet aan het hyperventileren (wat een oorzaak zou kunnen zijn).
Na een klein kwartier was het weg. Waar ik tegen iedereen zou zeggen: bel (op z'n minst) de huisartsenpost of gelijk 112, was ik vooral blij dat het weg was.
Volgende dag de huisarts gebeld, de assistente overlegde met de huisarts, en of ik maar direct wilde komen. Soms is het niet leuk als je voorrang krijgt.
De huisarts overlegde met de neuroloog van dienst - het was verdacht, bij een TIA zie je vaak ook spierzwakte of coördinatieproblemen en dergelijke, maar desondanks: dinsdag naar de neuroloog.
Intussen starten met acetylsalicylzuur (werkt als antiklontermiddel voor je bloed).

Bij de neuroloog moest ik lang wachten (altijd hetzelfde, hoewel ik een afspraak had na 2 werkdagen waar de standaardwachttijd voor deze poli 5 weken is), waarna ik mijn verhaal vertelde, een neurologisch onderzoek kreeg en een afspraak voor een TIA-screening, een dagopname voor donderdag. Dat was gisteren.
Bloedonderzoek, een glucosetolerantietest, een duplexonderzoek van de halsslagaders, een MRI-scan en een ECG, daarna weer een afspraak bij de neuroloog voor de voorlopige uitslagen.

Me om 8.30 gemeld bij het lab, snel aan de beurt, iets van 8 buisjes bloed afgestaan.
Daarna naar de opnamebalie, waar een mevrouw heel boos werd, want in haar gegevens stond dat ik daar om 8 uur zou zijn en 'ze' liepen daar altijd mee te kloten en als ze op de afdeling moeilijk deden moest ik gewoon mijn rooster onder hun neus schuiven waarop duidelijk '8.30 lab' als eerste vermeld stond.
Ik werd opgehaald, wandelwandel naar de afdeling, een tweepersoonskamer met een mevrouw met voor mij erg herkenbare duizelklachten (in de middag kwam een arts die haar uitlegde dat ze waarschijnlijk BPPD had, een bepaalde draaiduizeligheid veroorzaakt door instabiele onderdelen in het evenwichtsorgaan, even kort door de bocht. Een vriendin heeft dat ook dus ik had me daar pas uitgebreid over ingelezen ;p).
Bruin flesje op de tafel naast het bed, met een glaasje: 300 ml water met daarin 75 gram suiker, binnen 5 minuten op te drinken.
Eerst even glucose prikken (in de vinger), 6,1 (aan de hoge kant maar niet alarmerend). Het water opdrinken zonder veel te proeven, want het leek vooral op pure ranja zonder smaak behalve vaag iets zurigs (ascorbinezuur als conserveermiddel).
Twee uur stilliggen op bed, lekker gelezen - in eerste instantie wel het effect dat ik van vroeger kende, als ik een ongehoorde vreetbui had gehad, maar dat zakte snel.
Na die 2 uur weer prikken: 4,8. Ofwel: m'n lijf reageerde keurig op het suikershot door flink wat insuline los te laten. Probleempje: er moest eerst met een arts overlegd worden of ik nu wel wat mocht eten of drinken omdat de waarde wat laag was.
Honger had ik niet (gek hè?), maar inmiddels wel een vervaarlijk rommelende maag ;-)
Naar de afdeling waar het duplex-onderzoek plaatsvond - daarmee worden de halsslagaders zichtbaar gemaakt en de stroomsnelheid gemeten. Dan hoor je steeds het bloed door je vaten stromen via het apparaat, beetje luguber wel. Al die slagaders klinken ook net een beetje anders.
Intussen verslapte ik steeds meer omdat m'n lijf nog vrolijk suiker aan het opruimen was die er al niet meer was, denk aan de dip die je kunt krijgen nadat je iets zoets hebt gegeten, maar dan extreem.
Daardoor nogal bibberig naar de MRI-afdeling, naar de grote scanner. Man en vrouw daar bekeken mij en zeiden: 'Oh, dat gaat best lukken, vorige week hadden we hier iemand van 220 kilo die veel kleiner was dan jij, jij bent lichter en langer'. Maar ik wilde toch graag eerst even 'proefliggen' voordat ze een infuus in me jasten - het paste allemaal prima.
Infuus aangebracht, oordopjes in, koptelefoon op met radio 1 op mijn verzoek (niet dat je echt veel hoort boven al dat lawaai uit), knijpding in m'n hand voor als er iets was.
Hoofd in een soort klem zodat ik dat niet zou bewegen, met een spiegeltje boven m'n gezicht waarin ik een intrigerend uitzicht had op m'n onderlip en kin ;p
Dus ik schoof dat ding in, en ja, erg smal, en die onderlip kon me niet boeien, dus ik deed m'n ogen dicht: adem in adem uit. Gelijk een kreet door de koptelefoon: 'Ben je nog bij ons?'
50 minuten lang af en aan diverse geluiden, geratel, gedreun en gebonk dat me deed terugdenken aan boevenbuums muziek, sirene-achtige dingen. Voor elke nieuwe opname en dus nieuw geluid zeiden ze wat er komen ging en hoe lang het zou duren: 1 minuut, of 2, of 3, dat maakt het makkelijker uit te zitten, ehm, te liggen.
Eng: bij sommige opnames wordt dat ding bloedheet - letterlijk. Je voelt de wanden warmer worden en onwillekeurig trek je dan je armen naar je toe. Het ding wordt niet warmer dan 38 graden geloof ik (je kunt er ook wat opgewarmd uit komen), maar dat wist ik niet, dus ik schrok ervan. Later wel gezegd dat ik dat graag tevoren had geweten. (Inmiddels wat spierpijn in m'n armen daardoor, je trekt je armen al wat op, en door die warme wanden trok ik ze nog meer op.)
Eenmaal weer uit de scanner - bijna 1 uur en inmiddels sinds een uur of 10 de avond ervoor niets meer gegeten en sinds middernacht niet meer gedronken en gerookt, afgezien van dat suikerwater, inmiddels was m'n temperatuur wat in de war van de scanner, m'n bloedsuiker van de test en het vasten, m'n lijf reageerde ongetwijfeld ook op het nicotinegebrek, voor mijn doen had ik al flink wat beweging gehad en ik crashte een beetje.
De twee van de scanner zetten me op een stoel en gingen eerst maar eens met de afdeling bellen of nou al duidelijk was of ik wat mocht hebben, en zo niet, dan moesten ze maar een bed sturen om me op te halen, want ze zagen me niet zelf weer teruglopen.
Fiat om wat te drinken, chocolademelk werd aanbevolen maar bij het idee werd ik al beroerd, dus ik heb maar koffie zonder suiker gedronken. (Er ineens een scheut suiker in mikken leek me ook geen goeie optie, die suikerspiegel kon beter langzaam stijgen dan weer een klap krijgen waardoor ik druk in de weer zou gaan die overdosis weer te laten zakken.)
Langzaamaan trok ik wat bij, ik kreeg ook te horen dat ik er een stuk minder pips uitzag - alleen wist ik dat dat niets zei over hoe slap ik me voelde, maar alles over het feit dat het slaaptekort toesloeg. Dan krijg ik van die rooie wangen ;-)
Hoe dan ook, zelf terug naar de afdeling. Waar ik verdwaalde, en men met behulp van mijn id-bandje met streepjescode, naam en geboortedatum al gauw doorhad dat ik een verkeerde afslag had genomen.
Iemand kwam vragen wat ik wilde eten, en meldde dat ze eerst nog wat mensen weg moest brengen maar dat ik daarna m'n brood zou krijgen.
Zo ontbeet ik om kwart voor twee ;-)
Volgende onderzoek: ECG. Lang geleden al eens gehad, toen nog met plakdingen, maar nu gaat dat met een soort octopus (vond ik): een ding dat boven je hangt, met allerlei slierten eraan met zuignappen. Een spuitbus wordt losgelaten op alle plekken waar een zuignap moet komen, zuignap wordt geplaatst en sssluuurrrp, vast zit ie.
Zo gebeurd, terug naar de afdeling, wachten tot het tegen half vier was: afspraak met de neurologe voor de voorlopige uitslagen.
Wederom drie kwartier wachten en ik kwam niet verder in m'n boek. Naast me zat een stel, zij was net gezien door een co-assistent, ze moest nu wachten op een 'echte' dokter en dat beviel haar niet. Ze heeft een half uur lang achter elkaar door lopen razen, vloeken en tieren, terwijl de man bij haar af en toe eens floot of zong (dat hielp niet). Ik durfde niet naar de anderen in de drukke wachtkamer te kijken, overtuigd dat we in lachen zouden uitbarsten.
Uiteindelijk bij de dok: 2 bloedwaardes moeten nog komen en de radioloog moet nog iets bekijken dat niet helemaal duidelijk te zien was, maar afgezien van dat iets te hoge cholesterolgehalte is de boel in orde, geen diabetes, bloeddruk is redelijk goed (bovendruk is bij mij altijd iets te hoog bij dit soort dingen).
Op zich zou dat cholesterolgehalte ermee door kunnen, maar wegens die TIA toch maar aan de cholesterolremmers.
Stoppen met roken, afvallen (maar beide tegelijk vond de neurologe wel een erg zware opgave), meer bewegen. Doorgaan met de acetylsalicyl, dipyridamol erbij (eerst 1 keer per dag, na 2 weken 2 keer per dag), en simvastatine als cholesterolremmer.
Over 2 weken belt de neurologe me voor de laatste uitslagen, en dan zal ik ook wel horen hoe nu verder, want ik neem aan dat dat cholesterolgehalte af en toe gecontroleerd moet worden.
Afwachten maar.