Operatie en daarna

Zondagmiddag thuisgekomen, dagje later dan gepland.
Operatie stond gepland voor 13.30 maar om 12 uur kwam het bericht dat ik verwacht werd. Op naar de voorbereiding, operatiejak aan, zetpil paracetamol en wachten maar.
Voor mijn gevoel na een half uur richting OK, met een anesthesist die mijn hand zowat brak met zijn stevige handdruk ;p Naald in m'n hand, gesprekje met chirurg, nog wat controles en me daarna druk liggen maken over die drie mensen rond m'n bed die zeurden dat ik m'n ogen open moest doen en houden. Vrij snel weer naar de kamer, waar een lieve vriendin op me wachtte.
Ik was moe moe moe, herinner me nog wel dat de chirurg 's avonds even geweest is om te melden dat het een sleeve geworden was, overeenkomstig de afspraak: een GBP als het zou kunnen, een sleeve als dat geen optie was.
De pijn viel me erg mee, er hing wel een paracetamolinfuus en later slikte ik 2x 2x500 paracetamol, maar ik voelde geen verschil toen het infuus eruit ging of toen ik stopte met paracetamol slikken.
Ik mocht op m'n zij liggen, en omdat ik altijd op m'n linkerzij draai tot ik bijna slaap, deed ik dat nu ook.
Toen een pleeg kwam kijken werd er alarm geslagen: een van de wonden was gaan bloeden, en goed ook. Het halve bed was doorweekt, dat werd verschoond terwijl ik braaf een handdoek tegen de wond perste. Dok werd opgeroepen voor een uitwendige hechting, en ik werd gecontroleerd: buik zacht dus waarschijnlijk alleen een wondbloeding naar buiten toe, maar erg lage bloeddruk en hoge pols en verdere tekenen die al richting shock gingen.
Hb werd ter plekke bepaald om te besluiten of ik wel of niet een bloedtransfusie nodig zou hebben, maar hoewel m'n Hb gezakt was van 8 naar iets boven de 5, werd besloten pas bij onder de 5 bloed te geven, juist omdat de wond uitwendig bloedde.
Ondanks de hechting gulpte er nog steeds flink wat bloed uit de wond als ik bewoog of als er ter controle op gedrukt werd. Of ik maar stil wilde liggen voor de rest van de nacht, tot ze weer bloed zouden prikken.
Het kon me allemaal weinig schelen, als ik maar mocht slapen.
De volgende ochtend was de wond redelijk dicht.
Ik mocht dus ook een dag langer blijven, ter controle. En weer bloedprikken, en ik was al zo bont en blauw ;-)
Intussen mocht ik ook 'gladgemalen' voer eten. Ik kan u meedelen: gemalen sperzies gaan best. Aardappelpuree met wat kruiden smaakte uitstekend. De rundvleesmousse heb ik geproefd maar dat was voldoende. En vla viel beter dan yoghurt, meestal is dat andersom. Ik kreeg ook een bakje griesmeel, maar het minihapje dat ik nam voelde ik als een baksteen naar beneden vallen, dus nee.
Verdund appelsap smaakte ook niet zo, bouillon wel.
Toen ik barstende koppijn kreeg (ondanks de paracetamol) bleek ik wat uitgedroogd, meer drinken dus.
Probleem: je neemt een slokje drinken (of een hapje eten) en je zit minutenlang te boeren voordat je nog een slokje/hapje kunt nemen. Je moet 3 maaltjes en 3 tussendoortjes nemen (denk aan: paar happen yoghurt als ontbijt, glas melkspul als tussendoor, enz), en je mag een half uur voor en na het eten niet drinken.
Je bent dus de hele dag aan het eten/drinken/boeren ;p
Zondag beek m'n Hb ééntiende gestegen, dus ik mocht weg.
Vrienden pikten me op en brachten me thuis, waar de katten uit narrigheid samen in 1 van beide bakken hadden gepoept en toen die te vies werd, lekker op het zeil gescheten hadden. Vriendin ruimde het op, de schat.
Tom stond intussen loeiend bij het raam: hij wou al zo graag naar buiten en nou kwamen er ineens ook nog 3 mensen binnen die hij niet kende! Gauw het raam open en hij is pas laat in de avond weer binnengekomen, en pas vanochtend liet ie zich achterdochtig weer aanhalen.
Tijger vergaf me dezelfde avond al, die wilde vooral veel aan me snuffelen en kopjes geven.
En toen ik lusteloos wat eten lepelde uit een Olvaritpotje, werd Tijger zelf heel erg blij - er zat kip in! Zij heeft er meer van op dan ik. Vanavond nog een paar hapjes als diner, en dan voer ik de rest wel aan de katten ;-)
Vandaag heerlijk op m'n stoel gezeten, in de zon, met het raam op de kattenkier, vogels buiten aan het zingen, en vloog van alles voorbij. Allerlei lieve acties van vrienden maken me steeds weer aan het huilen (de tranen zitten heel hoog, op een soort PMS-achtige manier).
Intussen heb ik nog steeds geen pijn, de pleisters kriebelen wat, de wonden trekken soms een beetje als ik me te wild beweeg, en het enige dat vervelend is, is die moeheid. Ik voel me alsof het winterslaaptijd is. Maar ik slaap steeds een paar uur, dan word ik wakker, drentel wat rond, en na anderhalf uur is het wel op, dan moet ik weer slapen of minstens een tijdje zitten suffen in de stoel. Doe ik dat niet, dan gaat m'n hoofd tollen, lijkt me een duidelijk signaal: nu rust nemen.