Het stomme van die stuipen is dat ze op zich maar heel even duren, dat meestal de schade aan de tong (en dus aan je spraak, je verstaanbaarheid) het ergst is.
Deze keer viel die schade nog wel mee, en ben ik dus de volgende dag gelijk weer gaan werken. Gevolg: ik kon alleen nog maar aan m'n bed denken. En nu, na toch veel meer slapen dan anders, zou ik eigenlijk vooral gewoon m'n bed in willen en er pas weer uit willen komen als ik daar aan toe ben.
Het is niet die gewone moeheid, dat lomerige dat wel prettig kan zijn. Dit is gewoon moeheid als in: 'help, ik moet straks he-le-maal naar de wc lopen, red ik dat wel?' en als in: 'even niks te doen? dan maar dat krantje nog eens lezen, anders val je in slaap'. Straf voor het niet luisteren naar je lijf en voor het dóórdouwen.
Nou ja, ik heb gewerkt, ik heb boodschappen gedaan, ik heb gestemd, ik hoef voorlopig even niks en kan me lekker zitten ergeren bij de TV.