Zorghuis gedaagd om te weinig douchebeurten en zorg

WINSUM - De families van vijf bejaarde bewoners van verpleeghuis De Twaalf Hoven in het Groningse Winsum dagen het verpleeghuis voor de rechter. Ze hopen op deze manier meer en betere zorg af te dwingen. Dat heeft hun advocaat, mr. A. Wijnberg uit Groningen, vrijdag gezegd.
Volgens Wijnberg schiet de zorg in De Twaalf Hoven ernstig tekort. Bewoners krijgen volgens hem slechts drie tot vier uur zorg per dag terwijl vijf tot acht uur de norm is. Ook zouden de bewoners zelden kunnen douchen of wandelen. Een groot gedeelte van de dag is er volgens de advocaat geen toezicht in de gezamenlijke woonkamer.
De directie van het verpleeghuis wijt de problemen aan een personeels- en geldtekort. Om de gewenste zorg te kunnen leveren zou het personeelsbestand van De Twaalf Hoven met 25 man moeten worden uitgebreid, aldus de directeur.
(Bron)

Dit is dus exact de reden dat veel mensen het werk in deze sector opgegeven hebben. Teveel druk en te weinig kwali-tijd; teveel schuldgevoel en slecht humeur omdat bewoner en werker door het Haagse beleid gewoon mogen stikken.
Gevolg: te weinig personeel -> te weinig tijd -> nog minder personeel - enzovoorts.
Al jaren geven mensen uit deze 'branche' aan dat het niet langer gaat. Dat het desondanks nog steeds gaat, is geen teken dat de roependen van de afgelopen twintig jaar overdreven hebben. Het is een teken dat er nog steeds mensen zijn die zich met hart en ziel inzetten, en die daar vaak voor beloond worden met een miezerig salaris en een burn-out.
Zelf gaf ik het in '92 op. Ik kon niet meer verantwoorden dat mensen blij mochten zijn als ze één keer per maand in bad mochten, als ze tenminste mazzel hadden en niet te moeilijk te tillen waren. Dat mensen om half twaalf uit bed waren, snelsnel een boterham naar binnen gepropt kregen, waarna het warme eten al arriveerde. Dat mensen alleen in de huiskamer zaten en blij mochten zijn als de schoonmakers kwamen, want dan hadden ze wat aanspraak. Dat mensen onzindelijk werden omdat er geen tijd was of niemand die hoorde dat het nodig was ze naar de wc te brengen op het moment dat ze aandrang voelden, zodat ze na een tijdje wel in hun broek moesten plassen of poepen - als dat maar vaak genoeg gebeurt, word je vanzelf onzindelijk.
Toen er vijf afdelingen 's nachts nog maar één pleeg 'mochten' en we dus een keer 's ochtends begonnen met de mededeling dat een bewoner was overleden, om daarna te ontdekken dat er nog een overleden was zonder dat die nachtpleeg het had gemerkt - want die was druk met afleggen en familie waarschuwen. In je eentje kun je niet op twee plekken tegelijk zijn.
Toen een collega na zware overspannenheid weer kwam werken, op therapeutische basis, maar al snel te lang bleef, omdat we de hulp zo hard nodig hadden. Toen die collega zo doordraaide dat ze het kantoor ging slopen, waarop ik de verpleeghuisarts moest bellen, die haar liet afvoeren naar een psychiatrische inrichting.
Toen woog voor mij het schuldgevoel 'ik kan het niet maken om óók weg te gaan, zodat er nog minder personeel is' niet langer meer op tegen de angst 'straks word ik ook hartstikke gek'.
Het is echt een stokpaardje van me - de meeste mensen in een verpleeghuis kunnen niet veel meer en hebben geen machtsmiddelen, en dus worden ze als oud vuil behandeld. Niet door het personeel, maar wel door de politiek die de budgetten vaststelt.