Hoeveel afscheid kan een mens verdragen? Is er een grens? Wat zeg je tegen een ouder die zijn kind verliest? Wat is de etiquette als het om een stervende kennis gaat? Hoe om te gaan met iemand die alleen nog maar kan uitbrengen: 'Hàd ik nou maar gebeld...' Wat als een vriendin je opbelt en zegt: 'Ze geven me nog zes maanden'?
Gemis is al vreselijk, wetend dat het gemis er aan gaat komen terwijl je dat niet wilt weten lijkt nog erger.
Voor zover bekend gaan we allemaal een keer dood. Ik hang zelf de theorie aan dat je na je dood weg bent, van niets meer weet. Maar dat troost de achterblijvende ouder, partner, vrienden niet.
En dat die dood onvermijdelijk is, helpt ook niet als je ineens weet op welke termijn die gaat komen. We leven toch allemaal alsof we onsterfelijk zijn?
Ik kom niet verder dan in elk geval eerlijk zijn over het feit dat ik het vreselijk moeilijk vind. En kwaad zijn, heel kwaad. Want natuurlijk voelt het ook alsof het enorm oneerlijk is. Diegene die net opgekrabbeld was. Diegene die eindelijk weer wist te genieten. Diegene die al drie keer opgegeven was en elke keer weer dóórleefde.
Alsof er toch ergens iets of iemand wikt en beschikt, en alsof je die of dat het kwalijk kunt nemen, en zou kunnen onderhandelen: neem dan een oorlogsmisdadiger, een terrorist.
Zucht.