Ik ben nog steeds verliefd op Hummel. Deels is oppassen nu veel makkelijker, omdat ze zelf achter alle weggegooide speeltjes aan kan; deels is het lastiger omdat ze nu ook de gang in kruipt om daar te spelen met schoenen (ze hééft iets met schoenen, en met veters), een kattenbrokje te proeven (afgekeurd) of met het kattenluikje te rammelen. Ballen overgooien vindt ze geweldig, en soms is ze aan het spelen en straalt het "niet storen!" er vanaf.
Soms besluit ze ineens te gaan liggen, wat het dan niet helemaal is, rol, draai, zit - het gaat allemaal soepeltjes. Wat bijna eng is: af en toe gaat ze op haar rug liggen, pakt haar voeten beet, en buigt haar armen en benen plat tegen de vloer. Niet languit, nee, in een soort parallellogram, als een slangenmens.
Vanmiddag had ze geslapen, en na wat zachte geluidjes maakte ze echt wakkergeluidjes. Zingen, giebelen, kreetjes. Dus ik loop naar boven, doe de deur open, en de dame kijkt me aan, lacht breeduit naar me, sluit de ogen en draait zich nog even lekker op haar zij om door te slapen. De warmte doet haar niks lijkt het. Om jaloers op te worden ;-)