Het meisje dat verlegen maar beslist een Duitse soldaat afleidde zodat haar gezochte broer kon ontsnappen werd een lieve tante. Vroeg weduwe, kinderloos, en dus leefde ze al haar liefde uit op haar familie.
Als we op vakantie gingen, kregen we per persoon een boodschappentas vol met vooral snoep, en een cadeautje, en een envelop met inhoud. Toen mijn moeder voorzichtig ter sprake bracht dat al dat snoep misschien een beetje véél was, werd de tas kleiner en de envelop zwaarder.
Als klein meisje kreeg ik een ring van haar die ik droeg tot hij te klein werd. Heilig van plan 'm ooit te laten vergroten, maar dat kwam er nooit van.
Tante woonde in een sjieke buurt en geneerde zich voor wat zij een volkse naam vond (zou ze nog meegekregen hebben dat het nu een zeer dure naam is?). Dus als we haar belden, nam ze met een geaffecteerde stem op, want het kon ook een vriendin zijn. Zodra ze wist dat ze een van ons aan de lijn had, klonk ze weer als zichzelf.
Ik logeerde regelmatig bij haar, in dat mooie huis vol planten, met een geweldige serre en een toptuin met enorm veel vogels die ruim gevoerd werden, en egels die altijd wat lekkers te eten kregen.
Haar keurige huis kende één plek die niet zo in een tijdschrift kon: het grote raam van haar slaapkamer. Want daar stonden de hoya's, die maar bleven bloeien en bloeien en bloeien, en waar ze maar gewoon een flink stuk karton onder gelegd had, tegen de waslekkage uit de bloemen.
Als we bij haar aten, maakte ze ossenhaas. Verrukkelijk.
Ze was lief, maar pas in m'n puberteit besefte ik hoe bijzonder ze was. Toen het slecht met mij ging, en ik elke dag bij haar zat. Ze hoorde me niet uit, ze oordeelde niet, maar ze leefde mee, ze gaf advies en zei soms gewoon dat zij ook niet alles wist.
Ze was er, ik was welkom, en dat was genoeg - en uniek.

Tussen mijn familie en mij ging het later nog verder mis. Mis in de zin van: elkaar niet meer zien. Ik wist dat tante in een verpleeghuis zat en ik speelde met het idee om eens uit te zoeken of ik langs zou kunnen gaan.
Het hoeft niet meer. Ze is dood.
Dag tante.