Okee, het verhaal van de vork. U bent gewaarschuwd, maar u vraagt er nog steeds om. Vooruit dan maar.

Ik kan niet opruimen. "Niet" als in _niet_. Dus niet hier en daar wat gezellige leefrommel, maar meer als in: waar vloer was, groeit het volautomatisch dicht.
Tot een paar jaar terug woonde ik met vrijwel dezelfde hoeveelheid rommel op 17 vierkante meter, in dat opzicht is het er op vooruit gegaan. En ik probeer wanhopig het niet weer te laten dichtgroeien, maar ik weet niet goed hoe. Als ergens drie dingen liggen, vind ik het allemaal wel meevallen, en dan ineens liggen er 300 dingen en weet ik absoluut niet meer waar te beginnen.

Hoe dan ook: in die kamer woonde ik al 10 jaar of zo. In de praktijk kon ik van de deur naar mijn bed en naar mijn bureau. En de rest was eigenlijk onbereikbaar dichtgegroeid.
Het tapijt dat ergens in de diepte lag, had ik overgenomen van mijn voorgangster, die het had overgenomen van...
Het was een geplette, vervilte laag van een onbestemde grijsbruine kleur, waarbij het grootste deel ongetwijfeld ook nog uit stof bestond.

Vrienden van me gingen verhuizen, en doneerden hun nog perfecte tapijt aan mij. Mooi tapijt, schoon tapijt, goed tapijt. Alleen: hoe leg je dat in een kamer die overvol is?
Ik heb ladingen vuilniszakken weggegooid. Maar de kamer leek niet leger te worden.
Uiteindelijk besloot ik tot een wanhoopsactie: alles wat nog op dat oude tapijt lag, sorteren in wel en niet bewaren, en dan het oude tapijt loshalen en oprollen met alle rotzooi erin. Gewoon afsnijden op vuilniszakmaat en klaar ben je.

Dat ging eigenlijk heel goed. Behalve dat op sommige stukken het plakband waarmee het tapijt vastgelegd was, één geheel was geworden met de onderliggende laag zeil.
Ergens halverwege de kamer was mijn geduld op. Er lag een gevulde tapijtrol dwars door mijn hok, die moest nog maar een klein stukje verder, maar dat ging niet.
Ik ging er voor staan, en schopte keihard naar achteren, tegen de rol aan. Ik bleef aan de rol kleven, maar: die had wel bewogen!
Dus schopte ik nog een keer, nog wat harder. En toen besefte ik dat ik niet met mijn kuit was blijven plakken, maar dat ik mezelf vastgeprikt had aan een vork die dwars door het tapijt stak...
Er zat maar één ding op: mezelf lostrekken. Dat was niet echt een fijn gevoel.
De vork zat bijna helemaal in mijn kuit, bijna 5 centimeter diep. Auauauau. Dan kun je je voet niet meer gewoon neerzetten (dus gewoon lopen gaat niet) en niet strekken (dus op je tenen lopen gaat ook niet).
Ik heb lange tijd op de bank gebivakkeerd, en als ik in huis ergens moest zijn, hinkelde ik door de gang.
Het tapijt is uiteindelijk toch op zijn plek terecht gekomen.
En ik heb keurig vier littekentjes op rij op mijn kuit.