Wakker in een witte wereld. Een heldere nachthemel (het was kwart over vijf). Mijn ochtendhumeur kon daar niet tegenop. Toen ik om tien voor zes op pad ging, kleedde ik me warm aan: dikke jas, sjaal, wanten. Deur open - hé! Het was helemaal niet zo koud!
Fietsend door een onaangetast sneeuwlaagje, hooguit hier en daar wat poezenpootjes. Op de trein wachtend op een ongestrooid station, spekglad omdat hier en daar wat gedooide sneeuw weer opgevroren was. Rails nog bedekt met sneeuw, en de trein in de verte zien aankomen doordat de bovenleiding af en toe vonkte.
Iedereen in de trein leek rustiger, tevredener dan anders.
Vanmiddag was het een stuk kouder, vooral door de wind. In de zon zag je de sneeuw smelten, in de schaduw op de wind zag je alles weer bevriezen. Bij thuiskomst was het station roze van de pekel.
Aan waar de sneeuw nog vrij ongerept ligt, kun je makkelijk zien waar het noorden is. Op de zuid- en oostkanten van straten ligt alleen nog drab - die vannacht weer zal bevriezen en zo een ijsbaan maakt. Mijn fiets staat aan de noordkant van het huis, en mijn voetstappen van vanochtend waren als een soort negatief opgevuld met nieuwe sneeuw.