Toch lastig, die 'vlagen'. Officieel: 'subklinische convulsies', dus wel een begin van een aanval, maar dan een die niet doorzet over groter hersenschorsgebied - waar ik bij een gewone stuip bewusteloos raak, verstijf en daarna ga stuiptrekken, is zo'n subklinische aanval alleen in de ergste gevallen merkbaar van buiten.
Ik maakte ooit voor vriendje een schaalindeling van 1 tot 5, waarbij 1 staat voor: 'Hé, er gebeurt iets, herstel, gebeurDE iets', en 5 voor de echte aanval.
Die had ik dus donderdag, gisteren had ik 'vlagen' klasse 4 (waarbij ik dan ook even wegraak, maar de aanval niet dóórzet), vandaag zit ik op 2/3 denk ik: vlagen waarbij er wel van alles in m'n hoofd gebeurt alsof je je _bijna_ wat herinnert maar er nèt niet bij kunt. De ene keer blijft het daarbij (2), de andere keer voel ik de wereld om me heen vager worden (3).
Het blijft gelukkig bij die vlagen, die zijn al hinderlijk genoeg.
Ooit mocht ik ontdekken dat ik bij een vlaag klasse 4 soms nog wel kan praten, kan reageren op mijn omgeving - in zeer basaal Engels (terug naar de taal van mijn vroegste jeugd).
Ik weet inmiddels na 17 jaar ook wel dat wat er tijdens zo'n vlaag voor mijn geestesoog passeert, niet veel voorstelt, maar op het moment zelf voelt het alsof ik een hele bijzondere herinnering terugkrijg. Als de vlaag voorbij is, weet ik absoluut niet meer wat het was. Ik vermoed toch dat het ook hele basale herinneringen zijn - echte dus, maar verder niet zo essentieel als ze op dat moment voelen.
Het vervelendste van de 'lichte' vlagen: als ze overgaan, is mijn temperatuurregeling van slag. Ik heb het eerst heel heet en dan klappertandend koud, of andersom. Dat zal bij die zwaardere ook wel zo zijn, maar dan ben ik zo hard bezig om 'bij' te blijven dat ik dat nauwelijks merk.
Nou ja. Morgen zal het wel weer helemaal over zijn, maar het is nu knap hinderlijk.