Toen ik aankwam op het station, zag ik het al: Heel Erg Veel mensen bij de bushalte. Geen goed teken. En vooral ook erg leesbare gezichten: frustratie, moeheid, ongeduld, berusting, kwaadheid. Bus na bus kwam en ging, behalve, uiteraard, de bus die wij wilden hebben. En de massa groeide aan.
Uiteindelijk dan maar een andere bus, halverwege zou ik kunnen overstappen op 'mijn' bus tegen de tijd dat die weer zou rijden. Wegens een open brug stond de bedoelde bus ineens achter de 'dan ben ik in elk geval vast halverwege'-bus.
Bus gewisseld, achterin ingestapt want dat was de enige kans: de rest stond aangestampt.
Later kwam er iets meer ruimte, zodat ik zag dat de twee jochies verderop ineens van de bank schoten, de een geschrokken, de ander echt bang. En jawel: wederom een huismoeder, zo'n nachtvlinder, een vrij klein exemplaar, maar net zo wild fladderend.
Toen het beestje op de raamsponning ging zitten, plofte het jong dat alleen maar geschrokken was van de bewegingen van het vlindertje, weer op de bank. Haalde uit. Plette de vlinder. En lachte eens heel dapper.
Ze stapten uit bij 'mijn' halte en ik vroeg waarom die vlinder doodgemaakt werd. Nou gewoon. Hij was eng. Toen ik zei dat ze er best _uitzagen_ als hele stoere jongens maar dat ze dat duidelijk niet waren - welke stoere jongen is nou bang voor een vlinder?! - betrokken de snoetjes wat. Tot de dappere een betoog begon dat het beest niet in de bus hoorde en dat ie zo rondvloog en en en... Mja.
Ik heb nog gezegd dat het beest vangen en buiten loslaten veel stoerder was. Maar hij griezelde duidelijk bij het idee.
Kortom: missie mislukt, ze weten nu zeker dat ik een gek oud wijf ben dat jongens lastigvalt die insecten verdelgen.