Kunstoplossing voor botten en zenuwen

MAASTRICHT/ENSCHEDE - Onderzoekers aan de universiteiten van Maastricht, Eindhoven en Enschede ontwikkelen kunstmaterialen waarmee binnen enkele jaren kapotte zenuwen en gebroken botten beter en met minder pijn kunnen worden hersteld.
Aan de Universiteit Twente gaat het om een biomateriaal dat botvorming stimuleert.
Maastricht en Eindhoven werken samen met een bedrijf aan een polymeer dat beschadigde zenuwen weer aan elkaar laat groeien, zo is dinsdag bekendgemaakt.
Artsen hebben nu twee mogelijkheden als botweefsel niet meer vanzelf herstelt. Ze kunnen het bot repareren met een stukje bot elders uit het lichaam.
Daarvoor zijn twee operaties nodig. Een andere manier is het plaatsen van lichaamseigen eiwitten op het gebroken bot om dat aan te zetten tot het vormen van nieuwe botcellen.
Nadeel van deze methode is dat ze erg duur is en dat de eiwitten nog wel eens op de verkeerde plek in het lichaam tot botvorming aanzetten.
Keramische biokorrels van poreus calciumfosfaat blijken nu eveneens het vormen van nieuwe botcellen te stimuleren. Die methode werkt volgens de universiteit even goed als de andere manieren, maar zonder de nadelen daarvan. Het lichaam breekt het biomateriaal vanzelf af. De onderzoekers denken dat de biokorrels binnen enkele jaren klinisch kunnen worden gebruikt.
Het materiaal dat moleculen aan elkaar laat binden ofwel polymeer dat in Maastricht en Eindhoven in ontwikkeling is, kan als een kunstmatige brug of tunnel tussen twee zenuweinden worden aangebracht.
Beschadigde of doorgesneden zenuwen groeien wel weer vanzelf, maar niet zelden in de verkeerde richting. Dat veroorzaakt functieverlies en veel pijn. Tot nu toe is er geen andere oplossing dan de zenuw operatief weer aan elkaar te knopen, maar dat is moeilijk, duur en lang niet altijd succesvol.
Het polymeer stimuleert de zenuwgroei en is biologisch afbreekbaar. De wetenschappers denken dat het gebruik van het polymeer veel meer succes heeft en bovendien veel minder pijn veroorzaakt. Het materiaal wordt de komende jaren in het laboratorium en op dieren getest.
Als alles goed gaat zal het over ongeveer vijf jaar beschikbaar zijn voor mensen, aldus de onderzoekers.
(Bron)