De eenden hier zitten allemaal in een andere fase. Sommigen zitten in een grote groep te ruien op een grasveldje langs het fietspad, waarbij soms een eend de weg blokkeert en je op een manier aankijkt die je volkomen duidelijk maakt dat alleen een parvenu hier aankomt zonder lekker hapje. Andere eenden zwemmen door de sloot met de overgebleven jongen, nu al driekwart zo groot als hun moeder. En er zijn ook (weer) eenden met van die kersverse bolletjes pluis.
Vriendje woont aan diezelfde sloot, aan het andere einde. Hij kwam ooit 's ochtends vroeg buiten en zag een kat met zo'n pluizenbolletje lopen. Pluis piepte erbarmelijk, dus leefde nog. Vriendje wist Pluis te bevrijden, en zette het zorgzaam in het water, hopend dat mama in de buurt zou zijn om zich weer over haar jonkie te ontfermen. Pluis peddelde dapper naar het midden van de sloot, vriendje keek trots en opgelucht toe. Totdat er een draaikolk ontstond in de sloot, en Pluis verdween in de bek van een snoek.
Dat is natuur, maar op de een of andere manier voelt dat toch niet echt lekker...