Er staan er vijf, en daar zijn we de halve dag mee bezig geweest.
Eerst moest er een oude schutting weg. Fluitje van een cent, ware het niet dat ie helemaal overwoekerd was met klimop. Dus met pijn in mijn hart die mooie oude dikke takken vol bloemknoppen weggezaagd. En meer takken gezaagd, en gezaagd, en gezaagd... De klimop zat nog vol regenwater dus uiteindelijk was ik kletsnat (want het ding was 2,5 meter hoog), omringd door stapels klimop, en keek ik nog steeds tegen een overwoekerde schutting aan :-(
Een voor een alle takken eruit geknipt, gezaagd en getrokken. De oude hoekjes waar de schutting mee vast zat eruit geschroefd, en met drie man (vriendje, broer van de buurvrouw C., en ik) aan de schutting gaan hangen. Oude half verrotte paal eruit getrokken, weer gaan hangen, en met heel veel moeite gaf de schutting het op. Jammer dat ie helemaal scheefgezakt was, anders had ie kunnen blijven staan.
Nieuwe schutting vastgeschroefd aan de oude hoekjes die nog prima waren. Dat was niet moeilijk - behalve dat we de klimopstronk nog moesten verzagen - kreng was ongeveer 20 centimeter in doorsnee!
Gat boren voor de eerste paal - viel ook niet mee. Vette klei, van die klei die niet eens aan je handen blijft plakken. Dat palen zetten is echt het meeste werk. En dan is 22 graden ineens behoorlijk warm.
Druppend en wel doorboren, tot we een gat hadden van 80 centimeter (paal moest 90 cm de grond in). Ik hield de paal rechtop, vriendje hamerde. Gat rond de paal weer vullen, aanstampen met een stok, en weer verder: boren, schroeven, grondboren, paal hameren, schroeven...
Toen we met het derde scherm bezig waren, viel mijn oog op de kronkelwilg, die zo mooi vol clematis was gegroeid - die begon net te bloeien, prachtig. Behalve dat er twee mensen mee bezig waren, die de halve wilg hebben weggezaagd en alle clematis weggehaald. Ik was zo verbijsterd dat ik niet eens kwaad werd. Ik liet wel m'n scherm uit mijn handen vallen om te gaan informeren wat ze aan het doen waren? Nou heel gewoon, ze haalden even wat weg, mooi hè? En toen werd ik wel kwaad. Op mijn vraag waarom ze niet even hadden gezegd dat ze er last van hadden (clematisranken hingen wel 20 centimeter over het pad, op 2 meter hoogte), melden ze dat ze wel gekeken hadden, maar dat er niemand was. Terwijl vriendje en ik al uren in de tuin bezig waren. Ze vonden dat ik dankbaar moest zijn dat ze dit werk voor me deden, en toen werd ik heel giftig. Overbuurman was ook pissig, want de bruidssluier die over zijn schutting groeit was ook half verwijderd.
De politie gaf me groot gelijk, want die zagen ook wel dat de wilg verruïneerd was (het ergste is: die loopt wel weer uit - en wordt dan breder ipv hoger, dus dat geeft alleen maar meer last), en dat de clematis weg was (en ja, die loopt ook weer uit, maar ik verheugde me zo op de bloemen en de zaadpluizen). De agenten vonden het ook wat raar dat die mensen, van vier huizen verderop, zonder enige vraag of verzoek tot snoeien, ineens zelf begonnen waren. Wat ook scheelde was dat ze als verklaring gaven dat ze er niet meer langs konden fietsen, waarop een agent doodkalm zei: u mag hier ook helemaal niet fietsen.
Het is genoteerd als vernieling en opgelost op een creatieve manier: ik koop een nieuwe clematis, en de snoeiers betalen (dat zeggen ze tenminste). Nu ben ik bijzonder geneigd de duurste clematis te gaan kopen die ik kan vinden - maar dat zal dan een sierclematis zijn, die ik zelf niet mooi vind. Iemand zin in een mooie clematis?
Toen vriendje niet meer schuimbekte, zijn we verder gegaan. Bovenbuurman (oudbewoner van dit huis) riep ineens dat ie ooit een grote hamer aan overbuurman had gegeven. En brulde direct naar hem. Even later kwam overbuurman ons een hamer lenen - een spoorweghamer ;-) Een soort voorhamer, een meter groot. Daarmee ging het palen tikken makkelijker dan met vriendjes moker.
Bovenbuurman had ook nog van die rieten rolgordijnen over waarmee je een mooie zonwering kunt maken, die kregen we, en hij bood aan te helpen (wat we afwezen, want de man heeft een zeer slechte rug).
En toen we na de vijfde schutting zaten uit te rusten, kwam C. ineens vragen of we al gegeten hadden? Nee? Nou, dan ging ie even wat rijst bijmaken, want zij hadden wel gegeten en ze hadden wat over. Vijf minuten later kregen we een glas cognac als voorafje, en daarna een heerlijke Surinaamse maaltijd :-)
Wat kunnen buren toch verschillend zijn.
Hoe dan ook: vijf van de twaalf schuttingen staan, het ingewikkeldste stuk (de hoek om) is gedaan, en - groot voordeel - de rest komt allemaal langs het pad te staan, waar de grond flink vermengd is met zand, en veel makkelijker boort dan die klei.
Morgen de rest neerzetten, dinsdag gaat het regenen geloof ik, dan spoelt de grond goed in.
Ik heb vriendje een paar keer verteld dat ie een ontzettende held is, in ieder geval voor mij :-)
Nog zeven te gaan, maar die gaan in een rechte lijn, en in zavelige grond ipv in die klei die niet te boren is en zich ook niet goed terug laat stoppen. En dan heb ik niks meer te maken met die mensen die als goede buren een deel van je tuin naar de verdommenis helpen.
Buurvrouws broer C. gaat delen van de afgezaagde klimop weer planten, om een haagje te maken langs buurvrouws tuin.
Ik heb spierpijn, de grond zit tot in mijn haar, maar het gaat allemaal goedkomen (behalve met de wilg en de clematis).