Die kou is tot daaraan toe. Om kwart over vijf opstaan ook. Fietsen in het donker ook.
Om tien voor zes door de bijtende kou in het stikdonker naar het station fietsen, recht uit je warme bed, is verschrikkelijk.
Maar het ergste is dat de planner vanmiddag belde, of ik die komende drie diensten niet vrij wilde, aansluitend op m'n vakantie, want ze had teveel mensen. En dat ik zelf, heel verstandig maar ook heel jammer, zei dat ik dan liever die drie dagen wèl kwam, om me in te werken op een andere plek.
Ik heb spijt. En morgenvroeg als de wekker gaat, heb ik meer spijt. Eenmaal op de fiets zal het spijtgevoel nauwelijks meer te torsen zijn.
Gelukkig duurt dat maar drie dagen.