Soms zijn uitvaartdiensten heel pijnlijk - los van het verdriet van het afscheid moeten nemen.
De depressieve collega die alles snoof en slikte wat los en vast zat wordt beschreven als een zonnige, opgewekte jongen.
De minnaar hoort wat een fantastische echtgenote de overledene was.
Oom vertelt over het fijne leven van zijn nicht, en verzwijgt haar psychiatrisch verleden en zijn handtastelijke rol daarin.
Vriend pleegt zelfmoord, en iedereen doet of het een natuurlijke dood was.
Dan zit je met kromme tenen te luisteren, jezelf in te houden en bijzonder kwaad te worden.
En soms, soms klopt het gewoon. Dan zit je ondanks je verdriet toch min of meer blij te luisteren naar verhalen waar je de overledene in herkent. Haar kracht, haar bescheidenheid, haar enthousiasme over steeds weer nieuwe hobby's, haar karakter.
Het gemis wordt er niets minder door. Maar dit was een waardig, passend afscheid.