Stel: je bent 34. Je bent te dik en je rookt, maar dat is simpel op te lossen. Je hebt epilepsie, dat ligt wat moeilijker. Je gebruikt medicijnen tegen die epilepsie. Je weet niet of je kinderen wilt. Maar als je ze wilt, zul je waarschijnlijk een jaar nodig hebben om van medicijnen te veranderen, omdat wat je nu gebruikt schadelijk is voor een ongeboren kind.
Je zult bewust moeten beslissen voor kinderen, of voor geen kinderen.
Je bent geadopteerd, maar je hebt contact met je natuurlijke moeder aan de andere kant van de wereld, en er lijken geen erfelijke afwijkingen in de familie van moeders kant voor te komen - afgezien van een hogere incidentie van borstproblemen (mastopathie en dergelijke).
En dan krijg je een mail van je moeder, met een mail van haar zus eraan geplakt. De dochter van de zus van je moeder (kortweg: je nicht) heeft een kind gekregen. Nu ken je noch de zus, noch de dochter, dus sja... Alleen is er een probleem. Het kind is snel na de geboorte overleden. Dat blijkt aan een erfelijke afwijking te liggen, die de zus van je moeder heeft.
Je beseft dat in de allereerste informatie die je omtrent je adoptie las, melding werd gemaakt van het feit dat je moeder voordat ze jou kreeg, een doodgeboren kind kreeg.
Dan ga je je dingen afvragen.
Mijn moeder heeft maandag een afspraak met haar huisarts. Ik weet niet of die haar wil onderzoeken - maar het is natuurlijk voor zowel mijn halfzus als voor mij van belang.
Ik kan alleen maar afwachten en eventueel maandag mijn eigen huisarts bellen. En toch kan ik het niet laten: als nou dit... als nou dat... maar dan... en stel nou dat...
Heeft het zin je te laten onderzoeken als je nog niet weet of je kinderen wilt?
Heeft het zin na te denken of je kinderen wilt als je niet weet of dat mogelijk is?
Heeft het zin daarover na te denken als je verder nog niets weet?
Waar zit het uit-knopje?