Wat is dat toch een raar effect: je luistert naar muziek, en pàts! je zit weer in dat jaar, bij die vrienden, in die omstandigheden. Ingesneeuwd in een huis in het bos, of juist wegsmorend in de zon op de brandtrap, met de zeelucht in je neus. Je kunt de gesprekken bijna letterlijk herhalen (niet dat die nou zo zinnig waren, maar daar gaat het niet om). Een soort bubbels in de tijd, die weer bovendrijven als je maar de juiste muziek hoort. Net zoiets als een geur die je terugvoert naar een bepaald moment.
Je gaat je dan wel afvragen wat er van die andere mensen is geworden.
'All along the watchtower' van Jimi Hendrix blijft brandtrapmuziek. Tenzij er ooit een krachtiger moment overheen komt.