Soms duiken mensen uit je verleden ineens weer op. Mensen die je op je 15e kende, en nu, 20 jaar later, bijvoorbeeld op de radio of tv verschijnen.
Wat kun je dan enorm schrikken. Afhankelijk van de situatie: vond ik die toen zo leuk?? Wat is die oud geworden!! (Zelf word je nooit ouder, omdat er geen 20 jaar tussen de ene en de andere blik op jezelf zit.) God, hij is kaal geworden! Of juist: hij heeft nog steeds dat haar dat toen al 10 jaar uit was, hij is consequent of het kan 'm echt helemaal niks schelen. Of: in wat voor sector is die nou terechtgekomen? Dat had ik van haar nooit verwacht.
Of je wordt uit een halfslaap wakker, met de radio aan, en je vraagt je af of je wakker werd gewoon omdat je uitgeslapen was, of omdat je een toch nog steeds vertrouwde stem hoorde.
Gisteren hoorde ik een oude kennis op de radio, die het onder andere over haar 15-jarige dochter had. Ik heb haar al jaren niet meer gezien, dus voor mij is ze nog steeds die wilde twintiger - en die had het nu zuchtend over een dochter die nooit eens ergens zin in had ;-)
Het ergste is gehate personen van vroeger tegen het lijf lopen. Zoals ik destijds in de trein mijn leraar Engels tegenkwam - die mij wel herkende, ik hem niet, tot ie me aansprak. Die stem was niets veranderd, nog steeds een combinatie van slijmerigheid en sarcasme. Een onderkruiper die uit angst al begon te slaan voor er daadwerkelijk gevaar dreigde. Letterlijk. Hij geeft nog steeds les. Waarschijnlijk is zijn bijnaam ook nog steeds hetzelfde, daarin zijn tieners nooit zo origineel.