Beren los en allemaal op de weg...
Ik kan dus niet opruimen. Ik stapel dingen om me heen, die stapels vallen om, daar moet ik eens wat in zoeken, stapels worden door elkaar geroerd. Ik zoek eens wat uit, stapels herplaatsen zich, vallen weer om, enzovoorts.
Uiteindelijk heb je dan alleen nog looppaden in huis en weet je niet meer waar te beginnen.
Als je dan drie keer per week gezwachteld wordt en vaak geprikt, dan moet dat dus in de gang gebeuren - hoewel daar ook dozen staan, is dat de meest begaanbare ruimte van het huis.
Wijkpleeg die vandaag kwam, kaartte dat weer eens aan. En ik gaf het op, zei maar gewoon dat ik er zelf niet uitkwam en dat het een puinzooi was.
Dinsdag overlegt ze met de huisarts of die een verwijzing wil geven voor gespecialiseerde thuiszorg, die dan komt structureren en helpen ruimen.
En ja, dat moet eigenlijk wel.
Ik heb nooit kunnen opruimen, behalve op werkplekken: zeer beperkte plek, makkelijk om voor het naar huis gaan effe alles weg te werken, geen dingen waar je emotionele waarde aan hecht.
Maar als kind was het al zo dat mijn ma op maandag mijn kamer stofzuigde, en dan in wanhoop alles van de vloer op mijn bed mikte, met het idee: dan moet ze het wel opruimen. Dat werkte niet, want ik ging er dan naar zitten kijken, had geen idee waar te beginnen en waar alles te laten, en dan pakte ik de sprei aan de lange kant beet, tilde 'm omhoog, en dan lag alles weer naast m'n bed.
Ik heb een tijdje in een opgeruimd huis gewoond: toen ik werkte en ex thuis was. Hij kon het wel.
En vroeger, toen verhuisde ik elk jaar - ook een manier om het een beetje in te perken. Maar ja, je verhuist naar een steeds wat grotere plek, en die groeit domweg dicht.
Eens kijken of ik toch manieren kan leren om dat aan te pakken... Het zweet breekt me nu al uit.