Hemeralopie. Epilepsie. Scoliose. Spondylolisthesis. Astma. Eczeem. Eetverslaving. Een instabiele schouder. Dat wist ik allemaal wel.
Dan krijg je te horen dat er in je natuurlijke familie voor zover bekend geen erfelijke of familiaire ziektes voorkomen. Een paar jaar later is dit het lijstje:
Syndroom van Sjögren. Mastopathie. Reumatoïde artritis. Artrose. Perinatale trombocytopenie. Nystagmus.
Ik vind het wel genoeg zo. Er zit niet echt iets levensbedreigends in, hoewel de trombocytopenie levensbedreigend kan zijn voor evt. nageslacht. Maar daarvan weet ik nog steeds niet welke variant het is en dus niet in hoeverre dat voor mij van invloed is.
O ja, en ik kan geen diepte zien. Maar daarvan moet ik zeggen dat ik pas sinds een paar jaar weet dat ik dat niet kan - het was mij nooit opgevallen. Ik kan me ook niet voorstellen hoe anderen dingen zien. Mijn halfzus kan het ook niet, dus dat zou ook wel eens familiair dan wel erfelijk kunnen zijn.
Ach, en de directe effecten vallen wel mee. Ik heb af en toe een stuip, ik slik medicijnen, ik heb het af en toe benauwd, ik heb soms last van mijn rug, mijn oog zwabbert af en toe, ik ben veel te dik en ik moet mijn schouderspieren op slot zetten als ik iets wil tillen. Zo erg is het dus niet. Maar ik zou wel eens wakker willen worden en me fit en sterk voelen. Geen pillen hoeven slikken. En als we dan toch aan het wensen zijn, dan ook graag wakker worden en direct goed zien, zonder eerst naar m'n bril te hoeven grabbelen. Het is me één keer overkomen. Toen ik de avond tevoren even was gaan liggen want doodmoe. Ik werd wakker met m'n bril nog op en een stijve nek (want dan draai je je hoofd niet). Maar wat een sensatie om direct alles scherp te zien!
Nou ja, dit is geloof ik zo'n zelfmedelijdenavond. Die moet maar snel omgaan.