Waar ik nou toch weer in verzeild raakte...
Vrijdag ging ik mijn fiets ophalen bij de fietsenmaker.
Ik werd aan de arm meegenomen naar de werkplaats, schuin achter de winkel. Als je de winkel inloopt, zie je dus wel de werkplaats, maar niet helemaal. Sommigen voelen 'm misschien al aankomen, maar ik had mijn voelsprietjes even geïnactiveerd.
Goed. Fietsenmaker begint enthousiast te vertellen dat ik heel veel mazzel heb gehad. Ik dacht aan een klapband of zo, maar nee, er was een bout weg en de bout aan de andere kant was bijna helemaal losgedraaid. Ging om de bouten die het deel waar het zadel op vast zit, bevestigt aan de rest van het frame. Als ik daarmee door was gefietst, was ik op een kwade dag door het wiel heen gezakt, met joost weet wat voor gevolgen.
Fietsenmaker meldt nieuwe boutjes, en hij had nog even het spatbord vastgezet (zit al jaren los, maar okee). Hij begon erover dat ie zo aan me had moeten denken vandaag, want hij vond me zo zielig gisteren. (Wegens een ernstige instorting ter plekke toen hij meldde dat ik mijn fiets pas de volgende ochtend kon achterlaten, waarna ik in tranen uitbarstte en de fiets toch achter mocht laten - ik was enigszins op en oververmoeid en zielig en zo.)
En dat ik met mijn figuur toch echt wel een goede fiets nodig had, en eigenlijk ook een hogere. Ik heb wel eens met hem gepraat over de fietsresten in mijn schuur, en hij bood aan die met zijn busje op te halen en dan een complete fiets te bouwen. Leek me iets te enthousiast, maar goed. Hij sloeg een arm om me heen en meldde dat ie blij was dat ik weer kon lachen. Dat ie me geweldig vond. Dat ik al door zijn hoofd zweefde sinds ik voor het eerst in de winkel kwam, jaren terug. Waarop ie me tegen zich aantrok en meldde: effe knuffelen. Ach, hij wilde overduidelijk even zijn armen om me heen slaan, dat vind ik best. Waarop ie netjes vroeg of hij mijn borsten even mocht zien en voelen! Waarop ik net zo netjes zei dat ik dat niet wilde en dat ik nu graag wilde afrekenen. Waarna een heel verhaal volgde dat ie keurig getrouwd was en dat ie wist dat ik een vriend had en dat ie het niet zo bedoelde, maar dat ie al zijn hele leven droomde van zo'n mooie volle vrouw, en dat ie al van die knuffel had gedróómd sinds ik voor het eerst in de winkel kwam, en ik heb zo'n mooie houding, en dat ik zo'n mooi gezicht had en en en.
Dingdong, andere klant kwam binnen. Saved by the bell.
Zegt ie doodleuk tegen mij: ik zal het zo nog even voor u nakijken, en gaat ie de andere klant helpen.
Toen heb ik maar mijn fiets gepakt, waarop we keurig hebben afgerekend. Ik vond het toch allemaal niet erg? Neuh, zo erg vond ik het niet, laat die man lekker dromen. Maar ik stel de grenzen, en dan moet ie niet nog even aan mijn kont zitten en melden dat het daar allemaal zo stevig is. Gelukkig belde vriendje net op dat moment ;-)
Fietsenmaker meldde ook nog dat het allemaal goed bedoeld was, en dat ie daarom maar had gevraagd of het mocht, want dat ik anders zo naar zijn baas kon stappen, en dan was ie zijn baan kwijt wegens aanranding. En of ik dan even wilde melden wat voor fietsen ik nog had liggen. Gek genoeg is me ineens te binnen geschoten dat ik vergeten was dat we die vorig jaar allemaal hebben opgeruimd ;-) Ik ben daar gek, meneer zeker thuis laten komen, 'm een fiets laten bouwen en dan natuurlijk een gezellige omarming als bedankje. Nee dank je.
Het rare is: ik vind het allemaal niet zo erg. Maar ik heb ook geen zin om de volgende keer weer in zoiets verzeild te raken. En het is de beste fietsenmaker (en de goedkoopste) hier in de wijde omtrek.
Volgende keer vriendje maar meenemen - die het verhaal aanhoorde en pas begon te morren toen ik zei: je hebt een concurrent jongen, hij vindt me hartstikke leuk, en hij kan nog fietsen repareren ook! Nu maar hopen dat de fietsenmaker geen verstand heeft van plantjes en computers ;-)