Been-update. De steunkous was klaar. Hij leek me vrij kort, maar vooruit, zo'n ding rekt en oefent dan druk uit, proberen maar.
De oedeemtherapeute had een halve sok van plastic voor om m'n voet (dan schuift het wat makkelijker) en speciale rubberhandschoenen waarmee je makkelijk kunt sjorren.
Kous half binnenstebuiten keren, sokje om m'n voet, kous erover oh help.
Ik had grappen gemaakt over dat ik wel spierballen zou krijgen, nou inderdaad...
Ik hees en trok en sjorde en hijgde tussendoor even uit en hees en trok en sjorde weer verder. Maar wat ik ook deed, ik kreeg de kous niet verder dan tot halverwege m'n dijbeen. En het ding moest toch echt tot in de lies komen, anders zou ie domweg weer terugrollen over m'n dijbeen.
De peute leefde zich uit op de kous en kreeg het ook niet voor elkaar. Collega erbij: hopeloos, de kous was domweg te kort.
Uiteindelijk zijn er maar foto's van m'n been gemaakt, waarop je goed kunt zien dat de kous aan de achterkant redelijk goed zit, maar dat ie aan de voorkant te kort is zodat daar een allercharmantste hobbel vet boven de kous uitgeperst wordt waardoor de kous niet blijft zitten.
De peute mailt de foto's en het verhaal naar de kousenmakers en dan maar zien wat ze kunnen doen. Er zijn ook kousen die uit 2 delen bestaan (maar dan nog zal die bovenkant langer moeten zijn), en er is een variant die lijkt op een panty met één been, dus een broekje met een kous eraan. Als ik nou in vredesnaam die kont van mij niet in een steunkous hoef te persen...
Intussen heb ik het gevoel dat m'n vingertoppen verbrand zijn :-(