Tijger houdt dus niet zo van sneeuw. Maar ze wil wel haar rondjes lopen, hoog op de poten, en vooral via de vaste routes waar haar broertje al mooie loopgaten heeft gemaakt.
Ze weet dus ongeveer hoe hoog die sneeuw ligt, zeg tot halverwege de flanken. Of beter: ze denkt dat te weten. Want onder de wilg ligt het flink hoger, omdat de grotere vogels die erin landen en eruit wegvliegen, steeds een ladinkje sneeuw naar beneden laten komen.
Effect: je ziet een kat lopen, duidelijk pogend niet te ver weg te zakken want ze loopt op stijve poten. En dan ineens zie je alleen nog een staart en hoor je erg boos gemauw, sneeuw stuift alle kanten op en Tijger lanceert zich uit het sneeuwgat, om zich zeer verontwaardigd uit te schudden en linea recta naar binnen te rennen, dwars door de sneeuw want nu maakt het toch niet meer uit.
En ik verbeeld me dat ze het niet waardeert dat ik slap van het lachen over de vensterbank hang :-)