Stel, volkomen hypothetisch uiteraard, dat je twee katten hebt. De een is snel en slim, de ander wat slomer en bangig voor zijn zusje.
Je eet pizza, en wel een pizza met allerlei dingen waarvan die katten geheel in extase raken: kaas, salami, olijven, tonijn...
Je pakt een plakje salami, scheurt er twee minieme stukjes af, legt er een voor de neus van niet-zo-slimme kat en mikt er een richting snelle kat. Die laatste komt geheel onbedoeld bovenop de rug van de kat terecht en ze zoekt maniakaal naar dat stukje dat toch ergens moet liggen... waarbij ze haar broer verjaagt en héééé! Een stukje salami! Als beloning valt het andere stukje van haar rug en zo heeft mevrouw twee stukjes en haar broer niets.
Ze mag een heel klein hapje kaas, een stukje olijf en een brok tonijn. Voor broerlief deponeer ik soortgelijke stukjes apart op het bord.
Als ik uitgegeten ben, zet ik het bord neer bij meneer kat. Die dat toch erg snel begrijpt en begint te eten.
Mevrouw kat weet nu echt heel zeker dat ze belazerd wordt (dat denkt ze toch al altijd): hij krijgt nu lekkers en zij helemaal niet! Niet eerlijk! Dat zij al gehad heeft doet er niet toe: hij eet en zij niet!
Ik blijf dus maar bij meneer kat staan tot ie klaar is, want ik weet wat er anders zou gebeuren.
Meneer zit nu lekker te dutten, mevrouw loopt nog snuivend van verontwaardiging rond te snuffelen, je weet nooit of nog ergens iets te snaaien is...