TT 401

Cyriel Alens, een 52-jarige Belg uit Kallo, had na een avondje stappen niet veel zin meer om helemaal naar huis te fietsen. Maar ja, wat moet, dat moet, dus stapte Cyriel toch maar op z'n stalen ros om de lange tocht van Vrasene naar Kallo te aanvaarden.
Niet veel later werd de politie gebeld door een verontruste automobilist die een dronken fietser op de E413 had zien slingeren. Cyriel werd aangehouden en gedwongen zijn fiets achter te laten.
De volgende dag werd Cyriel wakker met een barstende hoofdpijn, een woedende vrouw en een lege portemonnee. En zijn fiets? Die was de volgende dag weg.

Toch mag je in België op sommige plekken op de snelweg fietsen. Vriendje en ik fietsten een keer 's nachts van ik meen Diksmuide af naar Antwerpen. Het was erg warm, rond de 33 graden overdag, en het leek ons prettiger fietsen in de nacht. Dan fiets je dus op de snelweg, naast de rijbanen, min of meer op de vluchtstrook. Om en om was er een lamp uitgedaan, dus je fietste van licht naar donker naar licht. Voor iemand als ik, hartstikke nachtblind, een ramp. Want de afstand tussen de palen is voor een fietser net goed om niks te zien in het donker en verblind te worden in het licht. Daarnaast kwam er af en toe een vrachtwagen achterop, de chauffeurs waren duidelijk niet gewend aan fietsers op die fietsstrook.
Ook leuk: ergens door een lintdorp rijden, waar bij het plaatselijke bordeel iedereen lekker buiten zat te genieten van de koelte van 25 graden. De opmerkingen waren minder leuk, maar goed, hoe vaak zullen ze 's nachts een stel zwaarbepakte fietsers voorbij zien komen ;-)
We kwamen om een uur of half acht aan in Antwerpen. Toen was het al over de 30 graden. Vriendje kocht bonbons, maar 500 gram bleek rijkelijk veel en het weer was niet bonbonvriendelijk. We gingen misselijk op zoek naar de fietserstunnel onder de Schelde door, wat uren duurde omdat die nergens aangegeven staat behalve op die plekken waar je als fietser niet kunt komen (een weg uitsluitend voor auto's).
Uiteindelijk kwamen we geloof ik om half twee aan op de camping op de andere oever, waar ik na het opzetten van de tent vriendje naar de douches sleepte - hij klaagde over de warmte, werd steeds warriger en zocht de schaduw op. Dat was op zich een slimme zet, maar het was minder goed doordacht dat die schaduw in de tent onder de slaapzak was. Na een koele douche knapte hij iets op, en koffie deed de rest. Een typisch geval van uitdroging en oververhitting.
De volgende dag fietsten we naar Bergen op Zoom en treinden van daar af terug naar huis, in een bagagewagon met de deuren open om een beetje wind te vangen. De trein reed stapvoets omdat door de hitte seinen en wissels volledig van slag waren. Dus misschien waren we fietsend net zo snel thuis gekomen, maar op de een of andere manier hadden we niet zo'n puf meer.