De stad is vergeven van de nieuwe studenten, 3500 zijn het er. Allemaal volstrekt uniek op een eenvormige manier, als een veel-ling, als een vlucht vogels collectief zwenkend door het centrum.
Een jaar of 18, de meesten ultra-cool, collected en stoer, anderen weten hun onwennigheid nog wat minder goed te verbergen.
18 jaar, overtuigd dat de wereld niets dan goeds met je voor heeft, overtuigd dat al je plannen zullen uitkomen, overtuigd dat al je vriendschappen zullen blijven bestaan, overtuigd dat jij het héél anders gaat doen dan je ouders, of misschien juist wel net zo.
Nieuwsgierig naar de echte wereld, want hé, nu begint het leven! Nu ben je eigen baas!
18 en je gaat het maken, die studie, die baan, okee, het lijkt een beetje eng maar het gáát lukken!
De doses falen, verraad, ziekte, mislukking, domme pech, angst, schaamte, ellende, pijn, verdriet - die horen erbij maar dat kun je je nauwelijks voorstellen, da's een compleet andere wereld, dat gaat jou niet aan, dat gaat jou niet gebeuren.
18 jaar. Toen wij 18 waren, waren we ook al oneindig volwassen.

Ik kreeg gisteren informatie over mijn pensioenvoorziening. Terwijl ik me soms nog echt 18 voel, zie ik die nieuwe lichting in de stad lopen en denk ik: 'Waren wij ook zo? Was ik ook zo? Waren wij ook zó ontzettend jong op ons achttiende?'
En misschien denk ik dat over x jaar precies zo over mensen die dan mijn huidige leeftijd hebben...