Pure horror was het. Ongetwijfeld veroorzaakt door drukke en zeer hoorbare tuin- en groenonderhoudsactiviteiten gisteren en vandaag, en het me opwinden over het steeds vaker voorkomende ombouwen van voortuinen tot parkeerplaatsen (gewoon effe over fiets- en voetpad rijden, dat dondert toch niet?), maar dat maakte het niets minder eng.
Stel je voor: je hoort al een hele tijd allerlei gereedschap tekeer gaan, en eigenlijk klinkt het niet meer alsof ze aan de overkant bezig zijn - het klinkt dichterbij.
Je kijkt uit het raam en schrik! Daar staan twee dames van een bepaald type en een bepaalde leeftijd, het type dat zich organiseert in een buurtcomité dat je aanspreekt omdat je gordijnen te laat nog dicht zijn en je bloemen gewoon mogen uitbloeien, en je een schuldgevoel weet te bezorgen omdat dat dé oorzaak van de algehele verloedering van de maatschappij is.
Hoe dan ook, de grijzende dames staan druk te hakken en te snoeien in jouw tuin. Of in iets waarvan jij dacht dat het jouw tuin was, ooit, eens. Voor klachten moet je elders zijn zeggen ze, verderop. Ze gaan gewoon door dus het lijkt raadzaam zsm naar dat elders te gaan.
Je loopt langs een hele rij tuinen die allemaal in staat van ontbinding verkeren naar jouw smaak: helemaal leeggehaald.
Na vele, vele 'tuinen' kom je aan bij een betegeld gebiedje waar vroeger een mooie tuin was, en daar zitten mensen te barbecuen. Dit is makkelijker zeggen ze. Iedereen doet het zo.
Na diverse pogingen tot discussie geef je het op en je loopt terug, nu niet langs het achterpad maar door de tuinen. Allemaal volkomen betegeld, geen groen te bekennen, zelfs geen pot, geen onkruidje tussen de stenen: niets. Allemaal met hoge schuttingen eromheen, van fout hardhout.
Je komt in je tuin, inmiddels ook volkomen betegeld en niet te onderscheiden van alle anderen. Alleen zijn je gordijnen veranderd zie je - zouden ze dan ook in je huis komen? Ineens besef je dat je nog niet in je eigen tuin bent. Dus je loopt door, om uiteindelijk toch aan te komen waar je wezen moet. Ook jouw tuin is geheel betegeld, met dezelfde lelijke tegels als overal, een grote grijze dode koude zee. En ook bij jou staan die fout-hout-schuttingen, maar dan wel halverwege je tuingrens, zodat je ineens nog maar een halve tuin hebt, nou ja, een half pleintje inmiddels.
Je bent woedend, maar alle planten zijn al afgevoerd. En net als je je gaat afvragen hoe die dames je tuin zo snel van een groen paradijsje voor planten en dieren in een doodse, kale, kaarsrechte steenzee hebben kunnen veranderen, word je zwetend wakker.