Erg vaak denk ik er over om de Cotoneaster franchetii die rechts van het raam staat, weg te halen. Hij heeft geen mooie structuur, het blad stelt niks voor, de besjes zijn wel aardig en als de vogels echt bijna verhongeren eten ze er zelfs van, maar ja... Hij is lelijk!
En steeds als ik denk: dit jaar gaat ie echt weg, dan gebeurt het. Hij gaat bloeien. Met onooglijke bloemetjes van een paar millimeter groot. Niks aan - voor mij dan. Maar de hommels denken er heel anders over. De hele struik is omgeven door een wolk van allerlei soorten hommels die ineens op een paar meter van hun nest een overvloed van nectar en stuifmeel kunnen vinden. Niet meer 5 meter vliegen naar paardebloemen of Indische aardbei, nee, nest uit, hoek om, en hebbes.
Het zoemt en zwermt en het zijn echt honderden hommels.
Oh ja... Daarom staat ie er nog steeds.