Had ik gisteren op de valreep nog een mooi stukje over m'n tuin geschreven. Maar Blogger werkte niet mee en het stukje is weg.
Het kwam er op neer dat we druipend en hijgend de tuin aan het ontbrandnetelen en ontdistelen waren, waarna de broer van de buurvrouw het niet langer kon aanzien en zijn bosmaaier ging halen. Hij ragde vakkundig door de tuin heen, wij harkten en vulden de biobak, en waren verbaasd over hoeveel groter de tuin ineens leek ;-)
We hebben trouwens de broer van de buurvrouw daarna geholpen met het ontwoekeren van buurvrouws tuin.
Intussen meldde bovenbuurman dat die ene conifeer toch wel wat lastig werd (die was al doorgegroeid naar tweehoog, en ik heb altijd gezegd dat ze maar hoefden te roepen als ze last hadden). Vriendje zaagde, bovenbuurman hield de top vast, en er kwam een stuk conifeer af waarmee je in een tuincentrum goeie sier zou kunnen maken. Okee, er zaten geen wortels aan, dat was misschien een nadeel. Het leuke is dat nu net de hoek bij het raam vrijgekomen is: meer licht, en vooral: de ontdekking dat de boom driftig bezocht wordt door koolmezen, die er insekten vangen.
Het gras wordt nu belucht (en bemest, vrees ik) door een kleine kudde rondwoelende spreeuwen die ontdekt hebben dat er heel wat te halen valt. Het is nog nooit zo druk geweest.
Ook nog een klein padje ontdekt, verscholen onder een polletje Engels gras (rare plek voor een pad).
Kortom: de wildernis is gekapt, de tuin is weer boven gekomen, de vijvertjes zijn weer zichtbaar, de vogels genieten er ook van, alles lijkt veel groter, en nu maar bedenken wat waar moet gaan komen.