Die bezuinigingen op de zorgsector - ik heb een beter voorstel.
Een ieder werkt door tot zijn/haar 70e.
Op de 70e verjaardag of de eerstvolgende werkdag, meldt de persoon zich bij de Keuringscommissie. Deze Commissie, bestaande uit wijze jonge mensen, zal beoordelen of de zeventigjarige nog een praktisch nut heeft in de samenleving. De persoon wordt in een van de drie volgende categoriëen geplaatst:
- nuttig
- onnuttig
- twijfelachtig.
Iemand is nuttig als hij/zij bijvoorbeeld unieke kennis en/of vaardigheden bezit, die eerst overgedragen moeten worden. Uiteraard krijgt iemand dan wel een boete omdat hij/zij die kennis dan wel vaardigheden niet eerder heeft overgedragen.
De twijfelgevallen krijgen een week de tijd om de Commissie een verzoekschrift te doen toekomen, waarin zij met referenties aantonen dat ze in de categorie Nuttig ingedeeld zouden moeten worden. Als de tweede beoordeling wederom tot twijfel leidt, wordt iemand in de categorie onnuttig geplaatst.
De Onnuttigen krijgen een week de tijd afscheid te nemen van hun familie en vrienden, en moeten zich dan melden bij een centraal punt, alwaar zij een pil van Drion krijgen die zij ter plekke moeten innemen.

Wie dit onmenselijk vindt, moet eens in een verpleeghuis gaan kijken, bij voorkeur op de psychogeriatrische afdeling. En zich dan proberen voor te stellen hoe dat eruit gaat zien als er nog minder personeel is. (Waardoor het achterblijvende personeel waarschijnlijk weer meer kans maakt ziek of arbeidsongeschikt te worden.)
Je dementerende oma wordt om elf uur uit bed gehaald, een bed dat al urenlang nat is omdat oma nog best zindelijk is, maar niet in staat om langer dan acht uur haar urine op te houden. Om twaalf uur krijgt ze eten, dat haar gevoerd wordt door een hulp die nog 15 mensen moet helpen. Als het eten koud is, wil oma niet meer. Doordat ze niet genoeg eten binnenkrijgt, wordt haar lichamelijke toestand ook slechter. En omdat er geen tijd is om haar vaak genoeg te verschonen en te draaien, gaat de huid op haar billen en heupen stuk.
Na verloop van tijd heeft oma een doorligwond op haar heup die vuistgroot is en tien centimeter diep. De wond wordt uitgespoeld met waterstofperoxide, wat pijnlijk is. De rottende delen vlees worden regelmatig weggeknipt. Maar zolang oma niet goed eet, zal haar lijf door het eiwittekort niet in staat zijn de wond zelf te helen.
Nog wat later kan oma niet meer zitten of liggen zonder pijn. Omdat ze zich ellendig voelt, wil ze niet meer eten. Omdat ze niet meer eet, gaat ze zich steeds ellendiger voelen. Ze begrijpt er niets meer van.
Je opgewekte oma, met altijd een wijs woord, je oma die je stiekem snoepjes toestopte, je oma die zo trots was op haar planten - die is weg. Een schaduw van haar is achtergebleven.
Haar conditie gaat steeds verder achteruit - lichamelijk en geestelijk. Ze heeft bijna geen weerstand meer en krijgt longontsteking. De artsen hogen de hoeveelheid pijnstillers wat op, en besluiten met jullie, de familie, dat behandelen weinig zin heeft. Uiteindelijk overlijdt oma aan een longontsteking (en de medicijnen). Als ze overleden is, lijkt haar gezicht plots weer op dat van oma: ontspannen en zacht. En dan realiseer je je hoe oma de laatste jaren veranderd was.

Laten we zeggen: dit soort kabinetsplannen zijn ook slecht voor mijn persoonlijke gezondheid. Ik krijg er torenhoge bloeddruk van. En laten we voor de bewindslieden hopen dat Volkert geen inspiratiebron vormt voor mensen die op een bepaald moment besluiten dat het genoeg is geweest.