Ik ben geen mens dat veel vrienden heeft. Veel kennissen ja - maar waar ligt de grens tussen een vriend en een kennis? Binnen die kennissenkring zijn veel gradaties: mensen die altijd welkom zijn, mensen die ik liever alleen op afspraak zie, mensen die ik eigenlijk helemaal niet zo graag zie. En natuurlijk ook mensen die ik graag vaker zou zien, maar die ik dat niet vertel, bang me op te dringen.
Ik ben ook bekend met het type mens dat denkt mijn vriend(in) te zijn. Meestal had dat een reden die me wel duidelijk was - mensen dachten dat ik wel een leuke bedpartner was, of dat ik wel iets voor ze kon regelen in welke zin dan ook, of men dacht via mij bepaalde anderen te leren kennen.
Het is geheel nieuw voor mij dat iemand die ik op zich best leuk vind, zichzelf steeds probeert uit te nodigen, en mij steeds uitnodigt. Want ik heb niet de indruk dat er iets achter zit - dus waarom? Zo aardig ben ik niet. En zo aardig vind ik die ander nou ook weer niet. Maar wel te aardig om te willen verliezen als kennis.
Lastig.
(En nee, u bent het niet - want degene om wie dit gaat is geen loglezer.)