Ik heb mijn ochtendgymnastiek gehad... Vroeger kwam de vuilniswagen hier altijd vroeg, om een uur of acht. De laatste tijd komt ie soms pas om twaalf uur. Vuilnis mag vanaf 21.30 dinsdagavond naar buiten, maar ik had gisteravond geen zin.
Toen ik om half negen wakker werd, dacht ik: eerst even kijken of er nog vuilnis staat, dan kunnen mijn 2 zakken ook naar buiten.
Op blote voeten naar buiten, de deur niet aan het touwtje vastgemaakt, sleutels niet op zak. Je voelt 'm komen hè?
Geen zak te bekennen, dus ik was te laat. Een windvlaag, en de deur klapte dicht. Daar stond ik. Bij de buurvrouw een kleerhanger lenen om mezelf binnen te hengelen? Ach nee, het raam staat open, waarom zou ik moeilijk doen...
Dus omlopen, mezelf binnenwurmen door een half afgesloten tuindeur, door het hoge gras en veel spinnenwebben richting raam.
De raamopening zit als je in de tuin staat ongeveer ter hoogte van m'n heupbeen, knap hoog dus.
Raam openschuiven, horrengaas weghalen, en mezelf gelukkig prijzen met de varenbak die bij het raam staat: een speciekuip die ik 15 jaar geleden op straat vond, met een paar varens erin. Hij staat tussen de muur en de coniferen, net naast het raam. Het hele ding vol met grond en inmiddels veel meer varens (en speenkruid) zal zo'n 65 kilo wegen, dus het was zaak snel te klimmen - hij zou ook wel een beetje aan de grond vastgekleefd zitten, maar hij kon makkelijk omklappen onder mijn gewicht, en dan zou ik of languit liggen of extra moeizaam binnen kunnen komen. Als het echt niet zou lukken kon ik altijd nog zo'n plastic stoeltje pakken, maar ja, die zijn ook niet stevig en die pootjes kunnen wegzakken. Dus de varenbak was m'n eerste keuze.
Een voet op de bak, halve sprong, knie op de vensterbank terwijl ik de varenbak voelde kantelen - maar ik zat in de vensterbank.
Pootje naar binnen, even rustig blijven zitten alsof ik te paard zat, en opgelucht door naar binnen.
Het is lekker om op blote voeten door het gras te lopen, maar toch liever niet zo gedwongen ;-)