Sterappel logt een foto van haar huis, voor Zwarte Piet. Ik vraag of ze haar verlanglijstje wel heeft ingeleverd, en word prompt overvallen door herinneringen aan oude verlanglijstjes. Niet zozeer wat er op stond, maar hoe dat ging vroeger. Lootjes trekken, en dan in de la van die enorme buffetkast die van oma geweest was, kijken naar het lijstje van de gelukkige. Geheimzinnig doen, hoewel je wist dat de ontvanger van de geschenken aan het handschrift onmiddellijk zou weten wie de gever was.
Die kast was een beetje heilig. Zo'n oud eiken ding, met hier en daar krulletjes, en bovenop een kastje met glas-in-lood-deurtjes. Hij rook bijzonder, maar toen later nog een kast van oma onze kant opkwam, viel de geur van het buffet niet meer op: die andere kast was van djatihout, en die had een heel specifieke geur. (Djati is teak, en ruikt een beetje leerachtig.)
Toch bleef de buffetkast heilig. Daar stonden de mooiste kopjes in (die nooit gebruikt werden), daar stond de koektrommel en lagen de paaseitjes en de kerstkransjes. De linkerla was 'praktisch', met schaar en plakband en zo. De rechterla was de sintla. Ik weet eigenlijk niet meer wat er verder in zat, wat z'n functie was in de rest van het jaar.
Beide kasten waren dingen met een geschiedenis, de rest van het meubilair was allemaal nieuw aangeschaft toen we in Nederland kwamen. Ze klopten ook niet bij elkaar: de buffetkast was tierlantijnig en vriendelijk; de djatikast was een ruig, plomp, rechthoekig ding dat heel massief overkwam.
Gek dat dat soort dingen zomaar op kunnen borrelen.