Het vervelendste aan wat ik nu heb, en wat officieel heet 'subklinische aanvallen': je raakt een beetje weg, alsof je opgeslokt wordt door je eigen hoofd. Afhankelijk van hoe erg het is, merk ik nog wel iets van de buitenwereld of raak ik even helemaal weg, verzuipend in iets dat op een herinnering aan iets angstaanjagends lijkt. Alleen is het geen herinnering, maar gewoon een doodsangstgevoel dat gegenereerd wordt door de plek waar de bron van alle ellende is. Van Tsjechov is bekend dat hij dezelfde vlagen had, maar dan vanuit een andere plek in de hersenen - hij kreeg aanvallen van totale gelukzaligheid.
Als de aanval minder wordt, voelt het alsof ik weer boven water kom. Naverschijnselen: oververhit lijf met binnenin een ijsklont. Dus ik druipzweet en tril, heb het warm en koud tegelijk. Vaak ben ik aan het klappertanden.
Soms is het moeilijk in te schatten of de subklinische aanval zal gaan doorzetten in een klinische aanval, dus een echte stuip.
Vanmiddag werd het me te erg, dus ik heb braaf mijn medicijnen gebruikt. Die zorgen voor een demping van de hersengolven, een afvlakking - zodat de kans op een stuip veel kleiner wordt.
Zware vlagen leiden net als een echte aanval tot misselijkheid en hoofdpijn. Lichtere vlagen alleen tot misselijkheid. Daarom heb ik al de hele dag niet gegeten - en dat voor een eetverslaafde! Dus misschien zitten er ook wel ontwenningsverschijnselen bij ;-)