Bovenburen komen thuis. Er barst een heftig gekrijs gegil geschreeuw gepets gebonk los.
Ik heb die tas speelgoed uit de tuin nog in de gang staan, en denk na een uur: zal ik die gaan brengen, en doen alsof m'n neus bloedt? Misschien leidt het af.
Maar dan zwelt het lawaai nog veel harder aan, beiden schreeuwen de longen uit hun lijf en ik dub: net doen of ik niks merk? Of juist wel?
Het gillen verplaatst zich naar de trap en neemt zulke vormen aan dat ik naar buiten vlieg. Buurvrouw stampt voorbij, tasje onder de arm, huilend en nietsziend naar de bus.
Ik hoop dat ze naar haar zus of een goede vriendin gaat.
Ik zit te trillen :(

Vervolg: alle buren buiten, allemaal overstuur.
Man is met zoon onder de arm z'n vrouw achterna gegaan, we hebben ze niet terug zien komen en goed in de gaten gehouden of we niets hoorden uit de richting van de bushalte.
Alle verhalen op een rijtje zettend hebben we drie getuigen van het feit dat ze weleens met een blauw oog loopt en weten alle langwonenden dat ze in haar eerste jaar hier door meneer werd opgesloten. Hij ging werken en draaide de deur op slot.
Inmiddels wandelt ze regelmatig buiten met haar zoontje - maar ik heb de indruk dat die man er vaak niet is en dat ze dan vrijer is.
Ze wonen met z'n 3en in een 1 à 2persoonshuis, over een maand komt kind 2.
De man heeft al een aantal (grote) woningen afgewezen, niemand weet daar het fijne van. Maar de kans is dus groot dat ze binnenkort verhuizen.
Ik ga morgen maar eens overleggen met de wijkagent, en als ze terugkomen en de pleuris breekt weer uit, bel ik de politie en gaan we er met een aantal mensen op af.
Verdomme.