Buiten, naar de lucht turend of er nog een leuke foto te maken is.
En wat komt daar aanlopen? Het gelukkige gezinnetje. Ik kijk demonstratief naar de lucht, rommel met mijn camera - en de buurman roept me. Dat er speelgoed van zijn zoon in mijn tuin ligt. Dus ik zeg dat dat op hun balkon teruggezet is, en kijk eens naar buurvrouw. Ze ziet er vreselijk moe uit, maar lijkt geen verwondingen te hebben. Ik maak een opmerking dat het wel niet mee zal vallen, hoogzwanger zijn met deze hitte. En zeg iets als 'Goh, jullie hadden flink ruzie daarnet.' Man zegt met stralende lach: "Ja, dat waren mijn vrouw en mijn schoonzus, vrouwen krijgen altijd ruzie. Gisteren en vandaag."
Wel raar dan dat buurvrouw ruzie met haar schoonzus heeft terwijl die er niet is.
Man en zoontje lopen door naar boven, buurvrouw drentelt nog wat rond. Als man naar binnen is en de deur vrijwel helemaal dicht heeft gedaan, komt ze naar me toe, kijkt me indringend aan en zegt: 'Dank je wel'.
Dan word je onmiddellijk amateurpsycholoog. Is het heel simpel nogmaals een bedankje voor dat speelgoed? Of omdat ik heb laten merken dat ik de ruzie heb gehoord en er iets van gezegd heb? En als dat laatste het geval is: was dat dan slim? Of krijgt ze straks op haar kop omdat de buren zich ermee bemoeien?
Wordt vervolgd, vrees ik.