De jaarlijkse tandartscontrole. En zoals altijd ben ik dan ongerust - niet meer echt heel bang zoals vroeger, maar het type ongerustheid dat soms met je logica op de loop gaat.
Al bijna 10 jaar gebeurt er niks behalve controle en af en toe foto's maken. Tandarts stelt dan blij dat ik een makkelijke klant ben, dat alles goed is, dat ik 'niet eens' tandsteen heb en dat er eventueel wel wat vullingen zouden kunnen worden vervangen, maar dat dat meer werkzoekerij is dan dat het nodig is.
Dus denk ik van tevoren: ik heb gewoon een sterk gebit, ik heb nergens echt last van behalve een paar kiezen die - al jaren - gevoelig zijn, waarom zou er iets mis zijn deze keer? En direct daarna denk ik: het gaat al zo lang goed, zo langzamerhand moet er toch eens iets misgaan? En dat maalt dan gezellig door.
Ik heb een tandarts die veel praat. Dus dan zit je in de wachtkamer en hoor je 'm je voorganger een uitgebreide uitleg geven over een behandeling die haar te wachten staat bij de kaakchirurg. Hij legt het duidelijk uit, en vrij beeldend. Je ziet de wachtenden steeds nerveuzer worden.
Hopelijk zijn ze weer wat gekalmeerd van het bloemrijke enthousiasme dat ik over me heen kreeg. Dat er niets aan de hand is, dat de foto's van vorig jaar ook geen aanleiding geven ergens extra op te letten, dat het saai zou zijn als alle gebitten er zo aan toe waren want dat ie dan niets meer te doen had, en dat ik over een jaar maar weer eens moet bellen voor de volgende controle.
Ik ben weer opgelucht.