Ik ben niet zo'n trouwe ontbijter. Vaak besef ik uren na het opstaan dat ik nog niet gegeten heb.
Vandaag heb ik m'n ontbijt al op. Ik werd wakker met zo'n onrustig gevoel, 'ik moet iets doen'. Opgestaan, tuin in, kijkend naar dat rare licht van zon die tussen flinke regenwolken doorpiept. Katten die beiden links de tuin uitgingen (waarschijnlijk omdat het rooie monster van verderop prinsheerlijk rechts in de tuin lag). Een ekster schetterend in de boom, gezoef van de snelweg verderop, de wetenschap dat zo meteen het dagelijkse kraaienoverleg begint in de bomenrand langs het park: kra, kra, kraaaaa!
Ik heb uitgebloeide distels uitgetrokken en brandnetels verwijderd, daarbij massa's vlinders opschrikkend. Een aantal kerstomatenplanten nogmaals verpot (ja, er zitten al vruchten aan, maar die zijn nog erg klein, rozijngrootte en gifgroen).
De kaardebollen bloeien vrolijk door ook al zijn ze omgevallen. Eén staat er nog fier rechtop, twee meter hoog, maar die moet nog in bloei komen. In de bladeren staat water waarin krieuwelbeestjes rondzwemmen.
Vorige week zag ik dat de Japanse wijnbes vol vruchtjes zat, nog niet rijp. Vandaag zag ik ze niet meer: het gewicht van de bessen heeft de takken naar beneden laten buigen. Stoel gepakt, stelen een voor een omhoog gehaald en de rijpste vruchten geplukt. Het contrast tussen de drukte op de snelweg en de stilte in het wijkje, vogels zingend, nòg droog maar hoelang nog, dauw en regendruppels op alle groen, en maar snoepend van die verrukkelijke bessen.
Vroeger thuis hadden we ook zo'n struik, maar die heeft nooit zo rijk gedragen als deze - misschien omdat ie nog jong is, of misschien werd ie thuis verkeerd gesnoeid. In elk geval was het een heerlijk ontbijt :-)