Cocaïneverslaving heeft biologische basis

De hersenactiviteit van mensen die verslaafd zijn aan cocaïne is anders dan die van niet-verslaafde proefpersonen. Onderzoekers ontdekten een soort gebrek aan wilskracht in de hersenen van cocaïnegebruikers.
Dit kan verklaren waarom sommige mensen langdurig verslaafd raken aan de drug terwijl anderen het alleen af en toe op een feestje gebruiken. De resultaten van het onderzoek werden 26 februari gepresenteerd op een congres in Engeland.
Tijdens het experiment moesten de proefpersonen computertaken uitvoeren. Terwijl zij daar mee bezig waren, werden hersenscans gemaakt. De uitslag van deze scans kan gekoppeld worden aan de resultaten van de computertaken. Op die manier is het mogelijk om te meten hoe de hersenen reageren op het maken van fouten.
Maar ook impulsief gedrag kan op deze manier bestudeerd worden. De onderzoekers slaagden erin om in de hersenen de exacte regio’s te vinden die veranderen onder invloed van cocaïne. Het gaat vooral om de delen die verantwoordelijk zijn voor de controle over het eigen gedrag en het maken van goede beslissingen.
Het is nog niet bekend of de hersenregio’s van drugsverslaafden in aanleg al anders zijn dan die van niet-gebruikers. Als dit zo is, zou dat belangrijke informatie kunnen geven over het voorkomen van langdurige verslaving. Dat was op dit moment echter niet het doel van de onderzoekers. Ze wilden proberen om zoveel mogelijk te leren en vooral te begrijpen over het functioneren van de hersenen van verslaafden.
Het onderzoek naar drugsverslaving concentreert voornamelijk zich op emotionele aspecten. Gebruiken mensen drugs voor de gezelligheid, vinden ze het echt lekker of is het een manier om andere problemen te ontvluchten? We moeten ons meer richten op de directe effecten van drugs op de hersenen omdat die nu objectief gemeten kunnen worden, menen de onderzoekers.
“We moeten er vanaf dat drugsverslaving alleen als een zwakte wordt gezien. Met onze resultaten hopen we te bereiken dat mensen overtuigd raken van het feit dat verslaving ook een medische conditie kan zijn."
En omdat het ook een medische conditie is, werkt de behandeling van langdurig verslaafden op dit moment niet altijd goed. Dit kan op twee verschillende manieren veranderen. Ten eerste kunnen er nieuwe medicijnen ontwikkeld worden die zich richten op de aangetaste gebieden in de hersenen.
In therapie en afkickprogramma’s kan de verslaafde vervolgens leren om zijn eigen gedrag kritisch onder de loep te nemen. Door bijvoorbeeld te oefenen met het onderdrukken van impulsgedrag, zouden veel cocaïnegebruikers geholpen zijn.
(Bron)