'Attack of the fucking bugs' in oosten van Amerika

WASHINGTON - Oostelijk Amerika maakt zich op voor een natuurspektakel dat slechts eens in de zeventien jaar voorkomt en alle ingrediënten van een horrorfilm heeft: de invasie van de cicade. Elk moment kunnen de miljarden, 4 centimeter grote, insecten-met-rode-ogen massaal uit de grond kruipen voor een letterlijk oorverdovende seksorgie die pakweg een maand duurt en het openbare en sociale mensenleven ernstig zal verstoren. Zodra het Gebroed X haar nageslacht heeft verzekerd, vallen de uitgeputte volwassenen allemaal dood neer en kruipen hun baby's voor 17 jaar onder de grond; tot het in het jaar 2021 hun beurt is.
De inwoners van het te treffen gebied, van de staat New York tot Georgia en naar het westen tot Illinois, zijn verdeeld over het komende fenomeen. Gevestigde en aankomende biologen en andere natuurliefhebbers wrijven vergenoegd in hun handen dat ze dit unieke evenement van dichtbij mogen meemaken. Er zijn zelfs gourmetexcentriekelingen die niet kunnen wachten tot ze hun eerste cicade op de barbecue kunnen leggen. Ze schijnen, zonder omhulsel, naar asperges te smaken. In diverse kranten zijn zelfs recepten verschenen: ook roerbak-cicade, in olie met knoflook en peterselie, schijnt heerlijk te zijn. Maar meer mensen zien de tijdelijke overname van de menselijke habitat toch met huiver en vrees tegemoet.
De zwarte krekelachtigen, veruit de grootste en afschrikwekkendste van de twaalf 'broods' die een zeventienjaars cyclus hebben en worden aangeduid met Romeinse cijfers (er zijn er ook met een cyclus van dertien jaar), maken tijdens het paarritueel de vreselijkste geluiden waar die van gewone krekels volledig bij in het niet vallen. Een gesprek in de buitenlucht is straks onmogelijk.
De insecten zijn voor mens en dier verder onschuldig en alleen maar in seks geïnteresseerd. Ze steken of bijten niet, maar hebben een slechte aero-dynamiek en vliegen derhalve regelmatig tegen obstakels, inclusief die van de menselijke soort, op. Ze veroorzaken met hun stuntelige vluchten ook menig verkeersongeluk. Ze lusten geen bloemetjes en plantjes, maar hebben het wel voorzien op, vooral jonge, bomen, waarin ze hun eitjes leggen.
[Bomen zijn geen planten?]
"Dit wordt nu mijn derde keer, en eigenlijk verheug ik me er wel op," zegt Susan Straus (45) uit Rockville, Maryland, goedgemutst. "Ik herinner me van 1987 vooral dat oorverdovende kabaal. En dat mijn zwager op zijn motorfiets belaagd werd door zwermen zwarte beesten. Toen het allemaal net voorbij was, gingen we naar het strand. Dat lag werkelijk bezaaid met miljoenen insecten. Het was een walgelijk gezicht."
Toch laat de familie Straus zich niet kennen. Zodra het cicade-leger aandient, vertrekt het gezin met vier kinderen van zes tot veertien jaar met opzet naar West-Virginia voor een educatieve kampeertrip. Niet zoals de vlucht van Bob Dylan twee maal zeventien jaar geleden, uit Princeton, waar hij een prijs ontving te midden van de cicade-plaag. Hij schreef een lied over de ontredderende ervaring: 'The Days of the Locust'. Zijn lyrische tekst kwam kort gezegd hierop neer: instappen en wegwezen.
(Bron)