Met een groep op pad, collega's. Door een bos en dan een kronkelpad een flinke heuvel op, mooi groen, waarbij ik onderaan zeker wist dat ik dat niet zou gaan halen maar ik kwam toch boven. Verderop na nog een flink eind lopen, kijken we links van het pad ineens de diepte in. Op het laagste punt (uiteraard) ligt een fikse slotgracht, daarachter een donker kasteeltje, en van het pad tot aan de ingang van het kasteel hangt een brug. Een smalle brug, nog geen meter breed, van latten zoals je weleens op kermissen ziet. Die gaat geheid zwaaien als je je er op waagt, en er zijn geen touwen om je aan vast te houden. Daar hoeven we toch in vredenaam niet overheen?
Gelukkig moeten we naar een jeugdherberg nog wat verderop. Met een erf vol dingen die erop duiden dat het eigenlijk een boerderij is of was, en het gebouw is vele verdiepingen hoog. We worden naar onze kamers gebracht, trapje op, gang door, hoek om, verborgen deur door, nog een trapje, bocht, overloopje over, deurtje in een hoek, wenteltrap, enzovoorts. Allemaal een eigen kamer, verdeeld over het gebouw waar ook vele andere mensen zijn. Ze spreken geen taal die ik ken en ze kijken me wat angstig aan, ik begrijp niet waarom maar misschien is elk nieuw gezicht eng voor deze mensen.
Ik zet m'n tas neer in m'n kamer, ga dan op zoek naar een wc en kan daarna m'n kamer niet meer terugvinden, waarna ik eindeloos door dat gebouw met z'n vreemde gangen en trappen dwaal, ik kom geen collega meer tegen en niemand verstaat me of begrijpt wat ik daar uitspook.
Gelukkig werd ik toen wakker, domweg opgelucht dat het maar een droom was.
En ik waag me maar niet aan een psychologische duiding...