Van vanochtend:

Wat een stilte! Geen dreun van de snelweg, want alles staat zowat stil. "De Randstad is één grote file," hoorde ik net op de radio.
In de tuin ligt ruim 10 cm (en het sneeuwt nog steeds). Ik durf er niet in te lopen, want alleen de narcissen steken er nog een stukje bovenuit, de krokussen en de tulpen zijn in de sneeuwlaag verdwenen.
De bomen zijn aan één kant niet aangesneeuwd - normaal is de helft van de stam wit, nu is er een kleine baan die niet besneeuwd is, omdat het van alle kanten tegelijk lijkt te komen.
Er waait steeds een laagje sneeuw tegen het raam aan, dat er voor zorgt dat ik geweld moet toepassen om het raam te openen, zodat kater er door kan. Die loopt dan door de sneeuw te banjeren alsof ie niet tot aan zijn buik wegzakt. Poes wil 'm achterna, maar verandert van mening na één pootje op de natte vensterbank te zetten.
Er is vrijwel geen verkeer. Er zijn nog geen bussen langsgekomen. Wel hoor ik af en toe een mopperende buur die de auto rijklaar maakt: sneeuwlaag eraf schuiven, en dan de ijslaag van gisteravond wegkrabben.

Inmiddels: de wegen zijn gestrooid, het dooit, en het sneeuwt. Aan de lucht te zien zou dat laatste nog wel even kunnen duren.