Het middendeel van het achterste stuk van m'n tuin is kaal. Geen plantjes meer, de ergste zooi diep uitgestoken, alle rooisel op de hoop in de hoek wegens geen plek meer in de biobak.
Ik heb niet de illusie dat de kale grond kaal blijft, want nu zijn er natuurlijk joost mag weten hoeveel onkruiden die denken: 'Ha! Ruimte!', maar toch, het is een begin.
Op een gegeven moment heb ik er wel voor gekozen om in een schaduwrijk deel verder te gaan, want het werd te warm :-)
Er leeft ontzettend veel in die grond, had ik niet verwacht. Wel wormen en zo, maar ik kwam heel veel rupsen en larven en kevers tegen. En ik denk dat ik ongezien kan zeggen dat de grond vrij kalkrijk is, want het is één groot slakkenkerkhof.

Nu ben ik alweer moe, ik heb door onoplettendheid m'n knie opengehaald aan een schroef, ik heb het adreskokertje dat Tom destijds direct verloor teruggevonden in goede conditie (er zat water in maar het is nog steeds leesbaar), mijn handen doen zeer, mijn rug doet zeer, ik voel m'n benen en de spieren bij m'n ribben en ik ben uitermate tevreden ;-)
Volgende stappen: rest van de tuin ook rooien wat weg moet, grond openleggen, gras zaaien waar ik dat weer hebben wil, de kale grond spitten of iets dergelijks, onkruid daar fanatiek bestrijden, en die gezaaide dingen de grond uitkijken.