Stel, je kent iemand in de categorie 'ja, van de trap gevallen' en 'dom hè, tegen het keukenkastje gelopen'. En eindelijk durft ze voor zichzelf te kiezen, durft ze te denken dat het misschien niet haar eigen stomme schuld is zoals die ander steeds zei/schreeuwde en dan gaat ze zowaar nog op vakantie ook.
Je kent haar al een jaar, maar zo zag je haar nooit: terug van vakantie, stralend mooi, bijna lichtgevend blij.
En dan snapt ze niet waarom iedereen na één blik op haar vroeg: 'En? Hoe heet ie?' :-)