En daar zit je dan, met een hummel van een jaar tegen je aan, gloeiend van de koorts, snotterend en kwijlend. Denkend: laat mij nou maar ziek zijn. Ik snap er meer van, ik weet dat het over gaat. Voor haar is het alleen het eerste half uur na het slapen te doen, dan speelt ze nog wat en lacht om de katten. Daarna wil ze alleen nog maar tegen je aan liggen, moe, ziek, naar.
Ze knapt heus wel weer op, maar als je zo'n vrolijk meisje helemaal verlept ziet, bloedt je hart.